Jij bent de uitverkorene. Steeds langzamer gaat de trein tot hij bijna stil staat. Je hand beweegt zich klungelig naar zijn doel. Achter je staan mensen en voor je staan mensen. Het is nu aan jou. Een boze wachtende menigte staat je van buitenaf aan te staren en je voelt de priemende blikken van medepassagiers achter in je rug. Precies op tijd handelen! Als je te vroeg loopt te drukken dan kom je lichtelijk hysterisch en dramatisch on-cool over, maar wacht je tot het OV compleet stil staat dan merk je dat de menigte achter je het vertrouwen ernstig in je verliest. Dilemma. De deur doet nooit wat jij wilt. De vernedering is compleet wanneer je er achter komt dat je blijkbaar ook nog eens de verkeerde knop ingedrukt hebt.. Het adrenalinepijl in je lichaam neemt toe, net als de chaos in je hoofd; zonder na te denken zoek je als een idioot naar een oplossing. Is het eenmaal gelukt het kreng open te krijgen dan dringen de verontrustende gedachten je hoofd binnen ‘was ik wel op tijd?’ en ‘hoe vonden ze dat ik het deed?’. Zelfs een goedbedoelde glimlach van een medepassagier kan geen 100% zekerheid garanderen. De angst van falen die onder de sociale druk vrij komt ligt hoog. Ernstig hoog zelfs. Het ‘publiek’ dat waarneemt dat jij niet capabel genoeg bent om de hoge druk van ‘het treindeurknopje’ aan te kunnen is slopend en stuurt je rechtstreeks de diepte in. Donkere schaamte maakt zich je meester. In je eigen wereldje maak je jezelf duidelijk nooit meer een dergelijke positie aan te nemen om volgende vernederingen te voorkomen. Helaas heb je het lot nooit zelf in de hand.