Dat is nou echt een plek voor een ordinaire dief. Mijn macbook staat nog geen twee seconden open of er zit al een jongen naast me zonder kaartje. Een mooie prent is wat hij er voor krijgt. En terecht. Toch best bizar. De adem die je in je nek voelt als je even in de trein zit met je dure laptop. Alsof geen ziel meer te vertrouwen is. Gelukkig spiegelt mijn scherm en zie ik precies wat degene achter mij aan het doen is. Waar kijkt ie naar? Naar mijn laptop? Ik wil hem op zijn muil slaan.
Volkomen terecht overigens, sommige mensen verdienen het gewoon om op hun muil geslagen te worden. Gewoon, omdat ze gangster zijn, of een raar hoofd hebben of omdat je denkt dat te moeten doen.
Meteen slaat de angst toe. Hoe vaak heeft iemand zin om mij om mijn muil te slaan? Niet heel vaak als het goed is. Heb het nog niet veel gemerkt in ieder geval. Aan de andere kant, misschien is dat juist de truc.
Maar, anyhoes, ik ben een soort god, dus mensen zullen mij wel geen kwaad willen doen. Terug naar het muil-slaan verhaal. Soms is het gewoon terecht. Stel je nou eens heel even voor dat er een heel erg lelijke, vieze en stinkende persoon je pasgeboren zoon aanraakt. (alhoewel de kans voor de gemiddelde lezer klein is.) Dan wil je hem toch door het afvoerputje rammen? Zijn ziel verscheuren en zijn vingers uitrukken? Volkomen terecht.
Volkomen terecht zou een hele goede slogan zijn. De ultieme zin. De zin die zegt dat het goed is. Het maakt niet uit, het was volkomen terecht. Geen enkele twijfel over mogelijk. Best handig. Het hoeft niet eens waar te zijn, maar het is een mooie krachtterm. “Hij pakte een snoepje zonder het te vragen, toen heb ik hem aids gegeven.” “Volkomen terecht” zei de rechter. Prachtig toch. Misschien zou de wereld wel een betere plek zijn als alles gewoon volkomen terecht ging worden. Dingen zijn raar omdat we ze raar vinden. Als dat beeld verandert kunnen we allemaal gezellig gekke dingen doen. Of nouja, normale dingen.
Potverdikkie, dit gaat echt helemaal nergens over. En ik had nog wel zo’n zin om een goed stuk te schrijven. Nou dames en heren, dat heb je wel eens. Dit is trouwens in word gemaakt, dat doen we bij Jastas bijna nooit. Maar ja, nog geen internet in de trein hè.
Dan komt nu de beslissing, appeltje q, opslaan? of weggooien? Hmm. U zult het of nooit weten, of wel weten, zoals nu. Dit creatieve zinloze eigendom gered van de eeuwige verdoemenis naar de prullenbak. Hij zit nu in het vagevuur. Geen hemel en geen hel. En nog keuze zat. Maar wel een man die erboven staat om de beslissing te maken. Ik zei toch dat ik god was? God over mijzelf. En mijn andere persoonlijkheden.