Gistermorgen was er een van de betere zonsopgangen van dit jaar. (of naja, uurtje of 9) Prachtige schapenwolken met een mooi zonnetje erbij. Als een soort sprookje. Dat zijn echt van die vage momenten waarop je echt ontzettend relaxed bent. Bijna een moment uit een reclame. Waarbij altijd alles volkomen perfect is. Bijvoorbeeld zo’n strand zonder een enkel glasscherfje, met een tequila in de hand, te kleine bikini en een veel te perfect lichaam in de zon. Of die oude vissersman op de kade. Die terug kijkt op zijn leven en rustig in een bootje zit te vissen. Tevreden is met zijn goed geregelde pensioen.
Wat mij beangstigt is of dit nog wel echt is. Zijn dit soort momenten echte momenten van geluk, of zijn we al zo gehersenspoeld door de media dat dit onze geluksmomenten zijn. Is de euforie bij de aanschaf van een nieuw product wel terecht of is dit allemaal onzin? Of is het onzin dat je in dingen die niet van de natuur zijn, geen geluk kunt vinden? Waarom gaan mensen het bos in om hun eigen ik te vinden? Zijn de eigen IK’s in het bos niet iemand anders dan de IK die van 9 tot 5 werkt. En is die 9-tot-5-IK niet juist de echte en enige IK? Moeten we eigenlijk wel zoveel nadenken over wat we zijn? Moeten we niet gewoon als makke schapen gelukkig zijn? En ons collectief idee van geluk gewoon accepteren. De veranderingen rustig laten komen en niet zoveel denken?
Nee! We moeten op zoek naar onszelf. En of je dat nou doet door een boom te knuffelen, of door op pagina nogwat van dat dikke godsboek te kijken, dat moet je zelf weten. Als je mij er maar niet mee lastig valt. Ik zoek het zelf wel uit.