“Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft! Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht.” -Tas
Serieus, het ergste dat mij als weldenkend mens kan laten doordraaien is een verstopte neus. Laat dit nou net een van de onderdelen zijn van verkoudheid. Zo’n loopneus waar geen zuurstof door kan, maar wel vocht uit blijft lopen. Vreselijk! Elke keer dat je met moeite je neus probeert te snuiten wordt het enkel maar erger. En bij het ophalen voelt het alsof er achterlijk genoeg een superlijm tussen je neuswanden zit.
Het is toch verdomme niet eerlijk. Wat heeft je lichaam er nu in godsnaam aan om je aan de grond te nagelen met een gebrek aan zuurstof. Ok, te weinig weerstand. Je neus probeert je te beschermen tegen kwaadaardige luchtdeeltjes en virussen. Maar door m’n mond ademen is toch ook niet goed? Dat werkt ook niet beschermend en dan krijg je nog een droge mond ook. Met deze marteling poogt neus je ook in bed te houden, snakkend naar adem, rochelend en hoestend. Zelfs enigszins proestend. Het ene moment ren je naar de wasbak om je groene drek vanuit je neus, via je keel weer uit je mond te krijgen. Enkel en alleen omdat het er via je neus niet uit kan. Want die zit dicht. Het andere moment weet je niet hoe gauw je moet gaan liggen omdat de benauwdheid wegens zuurstoftekort je tegen de vlakte werkt. Maar als je ligt zul je langzaam stikken. Je kunt je gewoon nergens goed voelen. Dat neuslopen gaat natuurlijk gewoon door en iedere keer dat je met een tissue alles weer droogdept, omdat gedruppel van je neus er zo mongoloïde uitziet en nog veel vreselijker voelt, irriteer je de huid rondom eromheen. Na een tijdje gaat het zelfs schilferen en rauw voelen. En nog blijft die neus lopen hè. Ongelofelijk.
Ik zeg het je, als me iets kwaad maakt, dan is het een loopneus. Hoofdpijn, keelpijn, draaierigheid, pijnlijke spieren.. jammer, maar pijn doet mij niet veel. Maar een nutteloos zuurstof tekort door een verstopte neus. En oh, de verlossing als je neus even 10 seconden opengaat. Orgasmisch. Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft!
Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht. Achterlijk lichaam, je maakt er op deze manier een eind aan. Dan maar wat zieker, maar haal geen toeren uit met mijn neus! Positief denken, zeggen ze dan. Want negatief denken bevordert het ziekteproces. Maar als je boos bent en dat niet mag uiten, word je daar toch alleen maar bozer van?!?
En dan dit: van die vrouwen die zeggen dat je je maar aanstelt. Dat mannen altijd zo zeuren bij een griepje en dat ze zwak zijn. Wel godverdriedubbeltjes!! Wie krimpt hier nou ineen bij het kleinste tikje op de schouders? Mannen niet hoor! Het is niet de pijn dames. Pijn boeit ons mannen niet. Het is gewoon de pure oneerlijkheid van het concept. Misschien gebruiken jullie je neus wel anders. Misschien ademen jullie er je hele leven al niet door? Misschien hebben jullie zelf stiekem echt last van de bij mannen metaforisch aangeschreven baard in de keel en houdt die misschien ziektekiemen tegen! Neusverkoudheid is gewoon de ergste straf die er is. Klaar.
Als je het daar niet mee eens bent moet je jezelf verdomme even gigantisch laten nakijken. Daarbij haat ik je dan bij voorbaat al.