Reactie onthouding

Onzekerheid, verlorenheid, machteloosheid. De gevoelens die opkomen wanneer je geen reactie op een sms ontvangt. Gevangen in andermans onwil om te reageren blijf je achter.

Was je ‘lollige’ reactie misschien niet gewenst? Word je genegeerd? Of heeft hij/zij het gewoon nog niet gelezen wegens drukte. Ik laat iemand toch ook niet wachten! … Fout! Verbazingwekkend genoeg kan je zelf altijd wel even wachten met het beantwoorden van een smsje. Je hebt het zelf immers gewoon druk, ze wachten maar even! Maar als de ander niets van zich laat horen slaan de frustraties toe. Gewoon even een ‘ja, amen’, een teken dat je er nog toe doet. Je bent toch geen stuk stront!?

Het diepe gat waar je in dondert lijkt geen eind te kennen. Iedere vorm van houvast breekt af en je blijft achter in een eindeloze val. Hoe makkelijk je zelfvertrouwen de grond in kan gaan bij onthouding van een reactie is bijzonder. Opeens voel je je niet meer dé man (danwel vrouw), plots is dat grote ludieke ego verpulverd tot een klein hoopje as. Je bent niet grappig en iedereen haat je.

Dan treed plots de hoopvolle illusie in. Misschien wil de ontvanger gewoon even goed nadenken over zijn/haar reactie. Misschien word je juist op prijs gesteld en wil iemand zich er niet makkelijk van afmaken. Misschien voelt diegene ook wel spijt dat reageren niet eerder kan, wroeging dat het lot hem/haar niet in staat stelt om de verstuurder te belonen voor zijn daden. Groot is dan ook de teleurstelling wanneer je eindelijk een reactie ontvangt met slechts een ‘ok’, ‘jup’ of ‘ja hoor’; ondanks dat je daar nog blijer mee dacht te zijn dan niets terugkrijgen. Maar het is zwaar onbevredigend. Een ‘whahaha’ wilde je horen, of op z’n minst een ‘haha’.. Is dat te veel gevraagd? Ze hoeven het niet eens te menen!

Maar al je gedachten zijn tevergeefs. De verkregen reactie is een bevestiging dat je sms blijkbaar niet zo heel boeiend was. Je bent niet leuk en al helemaal niet grappig. Je hebt jezelf voor de gek gehouden; dat de ander nog reageert is zijn/haar manier om mee te leven met je zielige inspiratieniveau. Je sms was eigenlijk niet eens een reactie waard. Je was dan ook blijer geweest als je niets meer had gehoord.

Denkstroom plagiaat

Soms zie je teksten waarvan je denkt ‘dat had ik kunnen schrijven, zo denk ik er ook precies over!’.. En het voelt dan jammer dat iemand je voor was met het verwoorden. Dit gebeurt mij helaas vrij vaak. En waarom? Omdat als ik er goed over na denk, ik de teksten die ik leuk vind eigenlijk al veel vaker heb gelezen. Het is niet per se nieuw maar eerder een bevestiging van iets waarvan ik voelde dat het vanzelfsprekend was. Ongemerkt was het al te voor de hand liggend of te vaak gedaan.

Ik kan een geniaal stuk schrijven over waarom celebrities zijn wie ze zijn, maar ik ben er zeker van dat bijna alles wat ik zou schrijven al bestaat. Ondanks dat als ik het toch zou schrijven, mensen hetzelfde over mij denken als wat ik in de eerste twee zinnen omschreef, wil ik het anders. JasTas wil het anders. Het voelt haast als een underground-geloof. De onwil om te jatten wat gemakkelijk gestolen kan worden. Voor de hand liggende gedachten. JasTas wil verder dan dat, wij zijn sterker dan de rest! Sterk genoeg om te schrijven over het schrijven; te denken over het denken, te praten over het praten. Met een fijn woord: metacommunicatie.

Communiceren over het communiceren. Volgens mij is er nog geen term voor communiceren OVER het communiceren over het communiceren.
Bij deze leg ik het dan maar vast, we noemen dat: JasTas-Communicatie. Tijdelijke cliché naam, maar verwacht iets groots binnenkort. Iets heel groots.