De droomshow

Posted on by Jasper

Een waarde vriend had een droom. Nee, ik praat niet over Martin Luther King. Een gewone vriend, of nou ja, vrienden zijn nooit ‘gewoon’. Vrienden zijn altijd gewaardeerde makkers, persoonlijke helden, of gevallen zielen. Vrienden zijn daar voor je, zo ook voor inspiratie.

Dromen over vrienden is taboe, dromen over vijanden des te meer. Het toegeven van een droom waarin de een of de ander speelt is het ultieme moment van zwakte. Niet van de persoon zelf, dat zeker niet, maar het verhoogt de schijtstorm factor op schrikbarende wijze. Een droom is een fantasie, een moment waarin de eigen geest een vrije wil gaat. Niet geblokkeerd door anderen, niet beïnvloed door een brede neger of een vrouw met grote borsten. Een droom gaat zijn eigen weg. Wat een persoon is, is wat hij droomt.

Vandaar de spanning die opborrelt als iemand vertelt dat hij of zij over je gedroomd heeft. Deze persoon heeft daar een reden voor! Er zijn zelfs boeken vol geschreven met theorieën over dromen. Als iemand zijn droom aan jou vertelt, is het een voor de verteller een ontwapenend gebaar. Alsof een ridder midden in het slachtveld zijn harnas afdoet. In de hoop dat zijn vrienden hem zullen omringen voordat de vijand kan toeslaan. Maar, wanneer alles goed gaat is het heldendom compleet. De vriend heeft zijn karakter vergroot en heeft een band sterker gemaakt.

Vertel dus uw dromen, of vertel het ons. Want dromen inspireren, en wij stelen ze graag van u.

Kip met Sjoemelsaus

Posted on by Jasper

De wereld in je hand. De digitale toekomst van alles wat belangrijk is en zal zijn. Of nouja, dat vertellen de marketeers ons. Feit is dat deze post op een iPad geschreven is. Dan kan je zeggen, maar jas, dat is toch helemaal niet handig? Nou, dat is het dus wel. Want hier zit ik. Beneden. En nu hoef ik dus niet dat gigantische eind naar boven te lopen op mijn Mac aan te zetten. Een revolutie van formaat. Of nouja, eigenlijk van het formaat van een A4.

Zo, dat is wel genoeg lof over buttfuck-Steve. Tijd voor iets intelligents. Surf dus snel naar een andere website… Nee alle gekheid op een stokje, hier komt iets leuks.

Jastas denkt na over de toekomst. En om het al een klein beetje te verklappen, Jas en Tas gaan de wijde wereld in. De zijwieltjes mogen er af, we zijn klaar voor de buitenwereld. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de eerste keer echt fietsen. Of nouja, zonder een fiets dan. En zonder lichamelijk kunnen, dit is meer geestelijk. Maar toch, Jastas gaat groeien. We gaan klussen, de wereld verbeteren. We maken er iets moois van. Als de herder Jezus en z’n trouwe vrienden (no phun intended) zal Jastas de wereld gaan verkennen. Wij zijn namelijk van plan om websites te gaan maken. Echte ja, van die met knoppen. Toeters en bellen en overal knipperende banners voor de gezelligheid. U zult de 1000e bezoeker zijn. U zult zien wat wij allemaal kunnen. En dat wat we niet kunnen? Daar komt u niet achter. Want wij kunnen alles.

Over de wil, ons zijn en hoe er mee omgaan als we echt bestaan

Posted on by Kostas

Theoretisch gezien bestaat er een grote kans dat wij mensen willoos zijn. Wij hebben geen wil, want alles wat wij denken en doen komt voort uit ingewikkelde biologische en natuurkundige processen die door de jaren heen geëvolueerd zijn tot onvoorstelbaar ingewikkelde mechanismen. Wij worden gedreven door onze drang om ons voort te planten. Die drang om voort te planten is per toeval ooit ontstaan en logischerwijs is dat ook de reden dat wij het na kunnen vertellen. Wij bezitten de genen die ons vreemd genoeg tot voortplanten aanzetten. Hadden wij dat niet, dan waren wij er niet geweest.

Echter.. dit is enkel een geloofwaardige theorie zolang wij volharden dat ons begrip van natuurkundige processen correct is. Daar wij eigenlijk alle informatie die wij individueel ontvangen enkel zelf kunnen beoordelen, is ieder gegeven subjectief. Wij kunnen dus nooit zeker zijn dat de boom die wij zien echt bestaat. Wij kunnen hoogstens bevestigen dat wij individueel iets zien dat wij een boom noemen. Het staat niet eens compleet 100% vast dat twee mensen dezelfde boom zien. Een mogelijkheid is bijvoorbeeld dat één persoon zich in een andere dimensie bevindt en wel met ons kan communiceren, maar een andere boom ziet. Het kan zelfs zijn dat je enkel een projectie van deze persoon ziet en hij eigenlijk compleet in zijn eigen dimensie zit.

Om het nog een stapje moeilijker te maken, het is in het ergste geval zelfs mogelijk dat deze persoon enkel een projectie is van ons eigen brein of wat ons ook maar in staat stelt informatie op te vangen. Voor hetzelfde geld besta ik niet en is alles wat je hier leest een creatie van je eigen fantasie. Misschien ben jij wel het enige wat ‘bestaat’.

De vraag die dan bij mij opkomt is welke verantwoordelijkheid je hebt? Als jij alleen bestaat en alles verder voortkomt uit je creatieve hersenspinsels, waarom zou je dan niet alleen maar doen wat jij wilt? Waarom zou je rekening met anderen houden?

Mijn antwoord hierop is eigenlijk vrij simpel. Ook al vind ik het een theorie met een grote kans op waarheid. Als we weer terugkomen op de hedendaagse aanvaardde theorieën dan is het in onze samenleving gewenst dat je rekening met anderen houdt. Hier doen wij allemaal aan mee omdat het ons een kans geeft ons optimaal te ontwikkelen. Wij weten niets zeker, dus kunnen wij ons beter aan de huidige waarheid vasthouden en proberen respect voor elkaar te tonen. Er is tenslotte ook een grote kans dat andere mensen ook daadwerkelijk bestaan en eigen gevoelens hebben. *

Maar door ons te conformeren aan anderen in de samenleving kunnen wij ons dus goed ontwikkelen en ons lichaam zo lang mogelijk behouden. En ook dat zit in onze genen, ons eigen lichaam behouden. Als we die genen niet hadden, waren we er al niet meer. Onze stimuli hiervoor? Pijn, gevoelsmatig en fysiek. Daarnaast krijgen wij ook nog eens een beloning als we iets doen waar onze genen achter staan (dit hoeft niet altijd levensbevorderend te zijn, daar wij met bepaalde middelen ook zelf die beloning te weeg kunnen brengen). Die beloning bestaat o.a. uit een goed gevoel.

Toch verwonderlijk dat je genen kan bezitten die zich uiteindelijk richten op het uitzoeken wat het leven is. Dat wij een eigen ‘ik’ hebben ontwikkeld die niet alleen nadenkt over hoe te overleven, maar ook hoe hij zelf en het leven echt in elkaar zit. Dat maakt de onderzoeker een eenzaam persoon, omdat je er al snel achter komt dat je uiteindelijk alleen bent. Met je eigen gevoel, stel hersens en logica die enkel bestaan vanwege een aantal biologische en natuurkundige ritmes.

Maargoed, mensen gaan van deze onderzoeken en zelfreflectie niet achteruit, anders zouden ze er niet meer zijn. Of zou het toch komen doordat het minder nadenkende gedeelte van onze samenleving de onderzoekers er voor behoedt uit te sterven. Zij zorgen vaak dat standaard processen als voedselproductie en watervoorziening gewoon doorgaan. De onderzoeker is vaak te veel met nadenken bezig om zich bezig te houden met dergelijke processen. In het ergste geval wordt hij zelfs depressief van de bevindingen die hij doet. Hoe eenzaam de uitkomsten van het onderzoeken zijn, dat ligt vaak aan hemzelf.

We weten namelijk niets zeker, dus waarom zouden we van het ergste uitgaan? Dat maakt het leven er niet leuker op. Het voelt over het algemeen toch beter om plezier te maken in het leven, dus waarom zouden we dat niet najagen. Je leeft en gaat ooit dood. Ik weet niet veel, maar ik weet wel dat ik liever een prettige vlucht heb dan eentje waarbij ik constant een tergende turbulentie voel.

* In het ergste geval zit iedere persoon echt in zijn eigen dimensie en martelt hij in principe mensen als hij ze in zijn dimensie juist steunt. Als hij iemand in zijn dimensie een knuffel geeft, krijgt diegene in zijn eigen dimensie juist een messteek. De mogelijkheid klinkt bizar, maar dat is onze huidige verklaring van het leven ook.

Woorden Waanzin

Posted on by Kostas

Verdrinken in een snotterige samenstelling van slijmerige wanhoop en te doorbakken stukjes stress..
Het noodlot dat ons doet snakken naar zuurstof, tijd en bevredigend verlangen.
Haal ons weg bij dit fenomenale onwaarschijnlijke en laat ons zijn wie wij van binnen hopen te zijn.
Voel hoe diep onze grammatica rijkt, hoe hard onze spelling aankomt in de vochtige grotten der vergetelheid. Knallend sperma op de maat van de muziek, al vibrerend in de weemoed van nabestaanden die er eigenlijk nooit hadden mogen komen.
Wij zijn ten dode opgeschreven.
Waarempel is daar toch nog de moed.. de moed die ons nostalgisch doet terugkijken naar het eeuwig durende. Het oneindige dat volgens logische schaal toch ooit ergens op moet houden. Vermoed nooit dat de wetenschap in je vingers ligt, hij verhult zich slechts in de manisch depressieve buien van je welbestaan.
Vergeet niet dat ook jij een roots hebt.
Op magische wijzen kneden de klodders waanzin en regressie zich samen tot een orkaan van samenlopende omstandigheden die ergens toch nooit hebben bestaan. De zwarte onenigheid van het lot doet ons erkennen dat ook elders krakerige botten worden gebroken. Gemarteld. Gewoon om het welzijn van je innerlijk te bevestigen; te laten weten dat je de enige bent die er toe doet.
En dat alles zonder enig gevoel van medeleven.

Het in stand houden van die chaos is de kunst zelve. Accepteer en streel het tot duidelijk wordt dat iedere aanpassing de essentie er uit rukt. De kunst is dan kitch. Enkel bij de oorspronkelijke vorm kan de ware aard van het werk gewaardeerd worden. Mijn spijt dat ik dit uit zijn verband heb weten te slepen zonder enig medeweten van enig ander doet mijn hart schieren van orgasmische onthouding.
Het vet dat wegdruipt uit de verleden tijd is enkel en alleen bedacht om het geheel iets concreets te geven. De onmacht. Grootsheden die aangeven groot te zijn, hebben in vele gevallen niet ingezien dat hun eigen ideologie compleet van de pot gerukt is. Het in ere mogen bestaan van dusdanigheden toont aan dat wij niets anders zijn dan pragmatisch bedoelde biscoopreclames. Waarempel.
Het oog vangt spijtigheden op.
De intense zotheid die sommige mensen tot zich kennen levert op dat anderen zich hieraan dusdanig kunnen storen dat zij de rest van hun leven ineengekrompen ronddolen in kannibalistische dwang. Met als doel hun eigen ik te verslinden kunnen zij aantonen dat ook zij een rol spelen in de melancholische woordvoering van het bestaan zelf.
Ik geef het woord aan u.

Nostalgie.. of toch iets anders?

Posted on by Kostas

Gevoelens die uit het niets opkomen als je vermoeid bent.. Wanneer je even je ogen dicht hebt of wazig voor je uit staart. Gevoelens die je helemaal opslokken, een andere wereld in. Zie de kleuren, hoor de stemmen, ervaar de omgeving. Alsof je jezelf in een oord vol herkenningen uit een vorig leven waant, alsof dat eigenlijk de enige plek is die klopt en waar is. Dat vertrouwde en tijdloze gevoel is heerlijk. Maar op het moment dat je je bewust wordt van die gevoelens, nemen ze vrijwel direct af. Er heel erg aan denken stelt je hoog uit in staat nog net het tipje van de ijsberg te voelen. Je bewustzijn heeft het weer weggenomen. Die dimensie waar je helemaal in weg kan dromen is niet meer bereikbaar. Tot dat zich ooit een volgend vermoeid en wazig moment zich van je meester maakt.

Het fenomeen Verkoudheid

Posted on by Kostas

“Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft! Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht.” -Tas

Serieus, het ergste dat mij als weldenkend mens kan laten doordraaien is een verstopte neus. Laat dit nou net een van de onderdelen zijn van verkoudheid. Zo’n loopneus waar geen zuurstof door kan, maar wel vocht uit blijft lopen. Vreselijk! Elke keer dat je met moeite je neus probeert te snuiten wordt het enkel maar erger. En bij het ophalen voelt het alsof er achterlijk genoeg een superlijm tussen je neuswanden zit.

Het is toch verdomme niet eerlijk. Wat heeft je lichaam er nu in godsnaam aan om je aan de grond te nagelen met een gebrek aan zuurstof. Ok, te weinig weerstand. Je neus probeert je te beschermen tegen kwaadaardige luchtdeeltjes en virussen. Maar door m’n mond ademen is toch ook niet goed? Dat werkt ook niet beschermend en dan krijg je nog een droge mond ook. Met deze marteling poogt neus je ook in bed te houden, snakkend naar adem, rochelend en hoestend. Zelfs enigszins proestend. Het ene moment ren je naar de wasbak om je groene drek vanuit je neus, via je keel weer uit je mond te krijgen. Enkel en alleen omdat het er via je neus niet uit kan. Want die zit dicht. Het andere moment weet je niet hoe gauw je moet gaan liggen omdat de benauwdheid wegens zuurstoftekort je tegen de vlakte werkt. Maar als je ligt zul je langzaam stikken. Je kunt je gewoon nergens goed voelen. Dat neuslopen gaat natuurlijk gewoon door en iedere keer dat je met een tissue alles weer droogdept, omdat gedruppel van je neus er zo mongoloïde uitziet en nog veel vreselijker voelt, irriteer je de huid rondom eromheen. Na een tijdje gaat het zelfs schilferen en rauw voelen. En nog blijft die neus lopen hè. Ongelofelijk.

Ik zeg het je, als me iets kwaad maakt, dan is het een loopneus. Hoofdpijn, keelpijn, draaierigheid, pijnlijke spieren.. jammer, maar pijn doet mij niet veel. Maar een nutteloos zuurstof tekort door een verstopte neus. En oh, de verlossing als je neus even 10 seconden opengaat. Orgasmisch. Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft!

Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht. Achterlijk lichaam, je maakt er op deze manier een eind aan. Dan maar wat zieker, maar haal geen toeren uit met mijn neus! Positief denken, zeggen ze dan. Want negatief denken bevordert het ziekteproces. Maar als je boos bent en dat niet mag uiten, word je daar toch alleen maar bozer van?!?

En dan dit: van die vrouwen die zeggen dat je je maar aanstelt. Dat mannen altijd zo zeuren bij een griepje en dat ze zwak zijn. Wel godverdriedubbeltjes!! Wie krimpt hier nou ineen bij het kleinste tikje op de schouders? Mannen niet hoor! Het is niet de pijn dames. Pijn boeit ons mannen niet. Het is gewoon de pure oneerlijkheid van het concept. Misschien gebruiken jullie je neus wel anders. Misschien ademen jullie er je hele leven al niet door? Misschien hebben jullie zelf stiekem echt last van de bij mannen metaforisch aangeschreven baard in de keel en houdt die misschien ziektekiemen tegen! Neusverkoudheid is gewoon de ergste straf die er is. Klaar.

Als je het daar niet mee eens bent moet je jezelf verdomme even gigantisch laten nakijken. Daarbij haat ik je dan bij voorbaat al.

Weg met de isolatie..

Posted on by Kostas

Klinkt het je bekend in de oren? Het kille gevoel van een shirt wat in het midden van je kamer op de grond ligt, helemaal in zijn eentje.. alleen op de koude harde vloer. Je gevoel van heldhaftigheid dwingt je actie te ondernemen. Er moet iets gebeuren. Je shirt is toch je maatje, je talisman die je keer op keer bij je draagt.. Hoe kun je je geliefde kledij zo laten vereenzamen?! Verantwoordelijkheid nemen voor je daden!

Vijf minuten later liggen daarom ook je broek en sokken er bij.

Ik heb altijd gelijk!

Posted on by Kostas

Hoeveel je ook in elkaar gelooft. Altijd heb je van binnen dat stemmetje, dat diepe gevoel van gelijk hebben. Je kan iemand nog zo mogen, als hij/zij ook maar een iets andere mening heeft, heb jij gelijk!

Vertrouw me maar, want ik heb gelijk! Wedden dat je eerste reactie nu is ‘nou, ho is even mannetje, misschien heb jij wel géén gelijk!’. En die reactie laat al direct blijken dat dat innerlijke ‘gelijk’ van je onmiddellijk jouw kant kiest. Je geeft jezelf in een oogwenk gelijk voordat je er ook maar over piekerde om mijn gelijk te accepteren. Het zit in je overlevingsmechanisme. Je zult het niet altijd toegeven, maar diep van binnen weet je dat het waar is.

Vocabulaire waar een mens niet goed van wordt.

Posted on by Kostas

Wouden is een nepwoord, maar ’t wordt toch vaak gebruikt. Als je het in het donker leest ziet het er een stuk beter uit.

Nog meer woorden die er in het donker een stuk beter uit zouden zien (mild seksueel getint):

– Vleesje
– Scheetje
– Poepie
– Fruitje
– Stukje
– Oorlel(letje)
– Borsten
– Penis
– Falafelballetje
– Ballen (ja, in die zin ja!)
– Vagina
– Orgie (doet me denken aan Shrek)
– Piemel(tje)
– Porno

En dan heb je de nieuwe generatie termen (voornamelijk seksueel getint):

– Lul
– Kutje
– Ruft
– Rampetampen (onder de new age hippies)
– Douwen
– Tietje

Dat krijg je er van als je je als oudere generatie te beroerd bent om seks (op een leuke manier) te beschrijven. Of ook maar op een leuke manier te bedrijven. En als je niets probeert.. Tjah, dan heb je er gewoon nog geen woorden voor. Dan is het aan de jonge experimenterende jeugd om er maar wat woorden voor te verzinnen. En die zijn niet om over naar huis te schrijven! Ik bedoel.. Pijpen.. Neuken.. Rukken.. Welke idioot heeft dat bedacht? Je voelt je al achterlijk als je die woorden in de mond neemt, kan je nagaan als je ze dan ook nog moet uitvoeren.

Het is natuurlijk wel een nonchalante en makkelijke manier om met vrienden over seks te praten als de woorden niet gelijk opwindend zijn. Anders wordt het al snel griezelig. Maar als het een taaltje is voor in groepsgesprekken, dan is dat dus duidelijk ook niet voor onder de lakens bedoeld. Een apart slaapkamer-vocabulaire is dan ook wel zo prettig met je partner. Alles net even wat smaakvoller benoemen dan we gewend zijn. We leven toch verdomme niet in een X-rated Nederlandstalige pornofilm..

PS: Zo.. we zijn weer even gestegen zijn in de Google rates door dit woordgebruik. Dank u oh voorspelbaar seksueel georiënteerd Internet.