De boterloze zondag.

Posted on by Jasper

De man waarvan de boter gestolen was bleef nog lang in het ongewisse. Mysterie alom!

Het roze biefstukje op de snijplank. Klaar om van rauw stuk vlees te transformeren naar gaar broodbeleg. Niet te gaar natuurlijk, anders is het niet te haggelen. Waren het niet dat de boter ontbrak. En biefstuk, nee, dat bak je niet in olie.

De man ging op zijn stoel zitten en wachtte op zijn favoriete tv-show. “Patat bakken met Piet Friet”, een show over het bakken van patat en alles wat daar bij komt kijken. Maar het bubbelende frituurvet kon de man deze keer niet het euforische gevoel geven. De man miste zijn witte broodje vol jus en een dik stuk biefstuk.

Ja, de man had vette pech.

Luchtige Kost

Posted on by Kostas

Vrolijkheid! Mensen willen op JasTas niet enkel horen over hoe zij doelloos rondlopen in dit leven met gebrek aan een compleet eigen wil. Zij willen vrolijkheid! Ondergedompeld worden in warme woorden, dom gehouden worden door overtuigende empathische teksten. Wel, dat kunnen wij ook!

Maar alles gebeurt hier interactief, zoals je weet. Wij houden rekening met de trouwe gebruikers van JasTas. Interactie is wat de huidige generatie wil. Interactie = vrolijkheid. Een mening geven = vrolijkheid. Een eigen unieke mening! Grote instanties en organisaties hadden liever niet dat mensen een eigen mening konden uiten, zij hadden zelfs liever dat die eigen mening niet bestond. Het fenomeen ‘zelf nadenken’ noemen zij dan ook Meningitis. Het vaccin is overigens al in de omloop en wordt hevig toegepast.

JasTas doet deze dingen anders, wij houden van jullie vrolijke mening. Daar worden wij op ons beurt weer vrolijk van. Wij zouden het dan ook heerlijk vinden als de lezers van deze blog uit hun stille hoekjes kwamen en zelfverzekerd hun eigen opbouwende meningen verkondigden op dit waarachtig mooie stukje web! Gewoon omdat het mag. Gewoon omdat het kan.

Schrijf ons vrolijk en wij schrijven jou vrolijk. Eerlijk = eerlijk.

Mensen zijn geen oordeel waard

Posted on by Kostas

Over iemand oordelen is nutteloos. Het bewustzijn is een neveneffect van het lichaam, het lichaam dat poogt het organisme in stand te houden. Je kunt niemand aanhouden voor zijn ‘fouten’. Al wat hij doet is voorbestemd, de vrije wil is een leugen. Het feit alleen al dat ik dit typ zonder daar bewust over na te denken bevestigt dat mijn onderbewustzijn stuurt wat ik uiteindelijk ben en doe. Mijn onderbewustzijn probeert zijn functie zo goed mogelijk te vervullen, mijn grenzen op te zoeken in deze maatschappij, mij geaccepteerd te laten worden door de maatschappij. Het leert mij voor mijzelf op te komen zodat ik niet weggecijferd wordt, maar tevens zorgt het er voor dat ik mij onthoud van conflicten met medeorganismen. Een behouden mens dat van zichzelf houdt en genoeg daadkracht heeft om zich in deze mensenmassa staande te houden.

Vrije Wil

Posted on by Kostas

Wij zijn bang om te onderkennen dat onze vrije wil niet bestaat omdat wij dan een gevoel van controle kwijtraken. Maar waarom hebben wij überhaupt een angst voor verlies van controle als wij geen vrije wil hebben. Waarom produceren je hersenen een hang naar vrije wil, terwijl die er niet is. Het was toch veel makkelijker als dat bijproduct er niet was. Waarom kunnen wij ook maar bedenken dat dit bedenken automatisch gaat en wij daar geen enkele vorm van invloed op hebben.

Het voelt ergens als een soort onderzoek naar de kern. Wanneer de soort heeft uitgevonden dat wat hij heeft uitgevonden eigenlijk voorbestemd was eindigt alles. De soort heeft geen eigen wil en geen enkel doel in zijn leven. De belonende werking van het concept ‘voortplanting’ is de enige reden van onze aanwezigheid. Een samenspel van hersencellen en stroompjes die een complex gevoelsleven op poten houdt ondervindt een nullificatie. Het netwerk aan neuronen is zo erg ontwikkeld dat het zijn eigen herkomst heeft ontdekt en begrijpt dat het nergens toe leidt.

Vroeger was alles beter

Posted on by Kostas

Heimwee naar het verleden. Soms heb je wel eens zo’n dag dat je enkel en alleen maar terugdenkt aan vroeger. Oude vrienden, vergane liefdes, compleet ander leven. Het zit echt in fases. Op het ene moment zit je in je hoofd weer met die oude vriendengroep aan een biertje op een hele gezellige avond. Je weet dat die tijden nooit meer terugkomen. Soms probeer je nog krampachtig hetzelfde als toen te bereiken, maar dat kan niet meer. Je belt hen weer eens op, maar alles is anders. Je bent uit elkaar gegroeid. Toch is dat ook weer te definitief, want als je goed oplet vang je soms nog een glimp op van dat oude vertrouwde gevoel. Maar kijk daar mee uit..

Het vertrouwde verleden is als een draaikolk waar je hele dagen, zelfs weken in kan wegkwijnen. Verlangen naar de tijd die je nu onder controle zou hebben. Nu heb je overzicht. Nu zie je dingen in een ander perspectief dan toen, je zou nu gewoon zo veel meer kunnen dan toen. Maar dat doet je dan weer beseffen dat je niet genoeg geniet van wat je nu hebt. Probeer dat overzicht nu eens eerder te krijgen. Denk eens aan het nu! Wat heb je, wat kan je, wat wil je?

Ik weet het.. het voelt ergens als een mislukt excuus om het heden goed te praten.. maar vroeger voelt vaak gewoon beter. Kun je nagaan hoe dat voelt wanneer je bij je volle verstand in de negentig zit. Zoveel mooie tijden om naar terug te kijken, zo weinig om nog naar toe te leven. Ja inderdaad. Vroeger was alles beter.

De lepel van Marlies

Posted on by Kostas

Het leven van de lepel van Marlies. Een metalen en zilverkleurige lepel, met kleine bevlekkingen die je er toch nooit meer uitkrijgt. Te vaak in de vaat geweest. Hij is niet groot, maar daar houdt zij ook niet van. Zij eet het liefst met kleine hapjes. Midden in de nacht ligt hij daar in de la tussen het andere bestek, meestal bij de andere lepels, maar soms ook wel eens zonder nadenken in de vorkenbak gegooid. Daar ligt hij dan, de hele nacht. In het donker. In de ochtend, rond half 8, gaat de la open. Om de beurt pakt Marlies het bestek, de lepel niet vergetende. En kijk, daar is de kom al. De kom vol cornflakes en melk, of heel soms ook wel yoghurt, maar Marlies houdt niet zo van die zure smaak.

Met enige tegenzin duikt de lepel de kom in. Hij wordt geroerd. Of wordt de cornflakes nou geroerd? Zelf weet hij het ook niet. De lepel wordt misselijk. Op het moment dat Marlies wat met de lepel opschept en het goedje in haar mond giet, lijkt het alsof de lepel zijn eigen maaginhoud er uit gooit. Klots na klots verplaatst zijn maaginhoud zich naar de maaginhoud van Marlies. Op de vroege morgen geen prettige gewaarwording. Op geen enkel tijdstip trouwens. Hij voelt steeds dat hij omgedraaid wordt en dat de tong van Marlies probeert het laatste beetje af te likken. Daarna gaat hij de kom weer in. Weer ondergedompeld in diezelfde kom. Na dit zo’n 19 keer herhaald te hebben is de kom leeg. De dienst van de lepel zit er weer op voor vandaag. Tenzij Marlies vanavond soep eet. Maar voor nu, is hij niet meer nodig. Hij gaat de vaatwasser in. Een vaatwasser die zo vaak gewassen heeft dat het eerder een vaatvervuiler genoemd mag worden. Samen met de andere vaat wordt hij opgesloten. Alsof hij zou kunnen ontsnappen zonder ledematen.

De vaatwasser wordt aangezet en het kokende water tracht met een goedkope opgeloste vaattablet de lepel van zijn overbodige restjes melk en cornflakes af te helpen. Een keihard geraas dat nooit op lijkt te houden doet het servies schudden van wanhoop. Na een uur of wat gaat automatisch de droger aan. Door de hete stoom doet de op een vaatvervuiler lijkende vaatwasser eerder lijken op een oven. Het zilver van de lepel is er al lang afgeschroeid. In de winkel was hij nog zo mooi, met enkel een krasje linksachter op zijn bolle kant. Maar dat ziet geen klant. Daar zorgt de verkoper wel voor. 11,95, in vertrouwde guldens, daar ging het setje lepels met vorken en messen voor weg. Van ieder drie. Dat was een rare tijd met zo veel veranderingen. Nu is alles bepaald. Het ritme van de lepel is nu niet meer weg te denken. Behalve als Marlies op vakantie gaat. Vroeger ging de lepel dan nog wel eens mee. Maar Marlies gaat alleen nog maar naar luxe oorden, daar zijn oude lepels niet meer nodig. Al het geraas is in ene weg. Een koele bries waait naar binnen, het licht schijnt op het bestek en het servies. Enige tijd blijft de situatie gelijk. Iedereen in de vaatvervuilende oven koelt langzaam af.

Uiteindelijk is daar dan het moment. Grote handen grijpen naar binnen. Het bestek en het servies worden opgepakt en schijnkritisch bekeken. Marlies heeft een zesjesmentaliteit. Met een blik van desinteresse wordt de lepel de la ingegooid. De la gaat dicht. Het licht gaat uit. De stilte heerst. De komende uren zal er niets gebeuren. Misschien wordt het pas weer morgen als de lepel gebruikt wordt. De lepel weet van niets. De lepel kan dan ook niets. De lepel is niets. Voor niemand.

Snorren met jus. Is dat nou raar? Of creafief?

Posted on by Jasper

Wilt u creatief zijn? Ga dan eens heel snel een boom knuffelen? Of juist niet? Wat is nu nog creatief, als alles al gedaan is? Is het creatief om iets een tweede keer te doen, maar dan beter? Of juist slechter? Om aan te geven dat er leed in de wereld is, of iets dat lijkt op dit slappe gelul.

Misschien moet u hier heel erg hard over gaan nadenken, totdat uw broek uitvalt. Of niet?

Is het creatief dat dit artikel per ongeluk lijkt op een artikel van Kostas, hier een paar posts onder deze? Ja? Nee? Zeg het zelf maar eens.

Baas over eigen Brein

Posted on by Kostas

Waarschijnlijk zit je nu op een stoel, een bank of op een ander heilig rustgebied voor je achterste. Ik zal to the point komen. Je kunt ook gaan staan! Gewoon staan! Voel de drang om te proberen te gaan staan. Probeer jezelf er gewoon eens toe te zetten te gaan staan, maar jezelf net voordat je echt gaat staan de opdracht te geven om te blijven zitten. Gewoon om te kijken of het kan. Om te kijken of je weet wat je lichaam wil gaan doen. Want het grappige is.. dat weet je niet! Misschien overheerst de luiheid, maar ook kinderlijke nieuwsgierigheid kan je op het moment de baas zijn. Je brein bepaalt. De omgevingsfactoren bepalen. Maar jij niet! De keus die je gaat maken heeft in beiden gevallen niet veel nut, maar het bizarre is dat je niet 100% zeker kan weten of je uit pure ludiekheid toch opstaat of als sceptisch varken toch blijft zitten.

Blijf er niet te lang over na denken.. Of wel natuurlijk, als je net zo op panische en anorgasmische toestanden kickt als de redacteur van dit stukje tekst.

De eerlijkheid gebiedt mij u te zeggen..

Posted on by Kostas

JasTas leeft! Voor u, voor mij en voor ieder ander die er voor open staat. Men vraagt mij wel eens, waarom zo direct? Waarom zo onkuis? Mijn antwoord daarop wisselt. Ik weet het zelf niet. Ik weet enkel dat ik naar een soort eerlijkheid streef… de soort eerlijkheid die ergens onbehagelijk aanvoelt, maar aan de andere kant juist klinkt als het enige dat correct kan zijn. Hoe bewust bent u van uw gebreken? Mij wordt wel eens verweten dat ik te veel onzin uitkraam of te lang over onderwerpen nadenk die nergens over gaan of er gewoonweg niet toe doen. Mijn gedachtegang valt klaarblijkelijk niet altijd in de smaak… maar moet ik dan liegen? Zo voelt het namelijk als ik mijn mond hou.

Is dat de manier om vrienden te behouden? Moet ik mijzelf aanpassen aan hoe ik denk meer mensen te kunnen bekoren? Ik wil zijn wie ik ben. Wie is beter, een vriend die stelselmatig zijn ware aard laat zien of een vriend die zich steeds aan u conformeert.

Stel uzelf eens de vraag:
Is een mens wat hij denkt of wat hij doet?

De vraag lijkt op het eerste gezicht cliché, maar enig nadenken kan de deur op een kier zetten naar meer. Ik ben benieuwd of u dat lukt..

De eerlijkheid gebiedt mij u te zeggen dat ik liever de jij-vorm had gebruikt in dit stukje tekst. Maar de tekst dusdanig aanpassen voelt als kunst in kitsch veranderen. Niet dat mijn tekst kunst is, maar op een bepaalde manier wel. Mijn kunst. Mijn gedachten. Mijn tekst. Het is een deel van mijn leven en op dit moment ook van jouw leven; of je het nu wilt of niet.