Zelfvertrouwen is de vertroebeling van de geest, wat het goed doet in sociale kringen.
Niemand heeft zekerheden, maar iedereen hanteert zijn eigen gereedschappen om met de onzekerheden om te gaan.
Cynisch optimisme
Volgens mij zijn de prettigste mensen in de dagelijkse omgang.. cynische optimisten.
Mensen die ook wel inzien dat het leven vaak een tragische samenloop van ongemakkelijke toestanden is, maar die er ondanks dat stiekem toch het beste van proberen te maken. Hun cynisme omzetten in daden. Tegen hun geloof in toch gemotiveerd aan de slag gaan, maar het niet verpakken in een roze donut.
Keer op keer proberen ze hun eigen cynische aard het tegendeel te bewijzen. Dat dit vaker niet lukt dan wel is pijnlijk, maar als mens hou ik van hen het meest.
Tragische voortbeweging
De verwondering is de mooiste emotie. Het passief gadeslaan van het bestaan zonder enige interactie. Nieuwsgierigheid is ook prachtig, maar heeft dikwijls geleidt tot onethische handelingen, gedrenkt in pijn en verdriet.
Was de kwelling van het leven maar minder bepalend. Had onze ontdekkingstocht naar de waarheid maar niet geleidt tot zoveel onzekerheden rond onze kernwaarden. Wat een pracht en praal was het universum geweest als er geen negatieve emoties en pijnprikkels bestonden. Evolutionair misschien minder praktisch voor een soort, maar dat hadden we dan ook niet erg gevonden.
Onszelf in stand houden met de hoop gelukkig – of steeds gelukkiger – te leven, gaat gepaard met een continue angst voor het lijden. Angst voor het lijden is angst voor het leven. De dood is zo slecht nog niet.
Aandacht
Je aandacht ergens op richten is eigenlijk iets belangrijk en van waarde maken. Op het moment dat we onze aandacht richten op iets, kunnen we dat zo heftig doen als we willen en er helemaal in op gaan.
Als we dan onze aandacht weer divergeren, of uitzoomen naar het alles om ons heen, kunnen we weer kiezen om te convergeren op een ander object of onderdeel van het bestaan. Je knie, de boom, een dode pixel op het scherm of je een emotie of gedachte.
Wanneer we een nare situatie meemaken, convergeren we onze aandacht naar de emotie die de situatie bij ons teweeg brengt. De situatie kunnen we bekijken en is zelf niet goed of slecht, maar we neigen meer onze aandacht op onze emotie vast te houden dan de waarnemelijke situatie los te trekken en daar op te focussen. Zo zit een mens in elkaar, omdat de emotie een belangrijk kompas kan zijn tot overleven. Echter betekent dit niet dat deze bij iedereen even efficient werkt. We maken onze emotie zo belangrijk, naar hoe ons brein dat tot nu heeft ingebakken in onze hersenpaden. Bewust zijn van dit fenomeen biedt mogelijkheden voor het brein om een ander pad te kiezen.
We kunnen een ronddraaiende autoband net zo goed evenveel belang geven door dat het centrum van onze aandacht te maken. We kunnen ons enorm druk maken om de autoband, door al onze aandacht daar te leggen. Daar komen dan automatisch weer nieuwe emoties bij, afhankelijk van in welke stand we functioneren (observerend / inlevend). Echter zien we dan in hoe relatief aandacht/emotie is en hoe flexibel eigenlijk.
Onze emoties zijn belangrijke koersmeters, die ons waarschuwen als er een pad voor doet welke mogelijk schadelijk is. Maar ze kunnen ons ook afleiden en te lang in hun greep houden als we gewend zijn geraakt onze aandacht bij de emotie te houden en die meer waarde te geven dan nodig.
Niels en zijn stroopwafel
Niels is neerslachtig. Dat is hij al een tijdje, maar dat is niet heel erg. Het begon allemaal toen hij ontdekte dat Teun zijn boterkoek verloren was. Teun had het niet eens vertelt. Niels had het ergens online gelezen. Niet alleen Teun had goede herinneringen aan de boterkoek, ook Niels had een warme band met de koek. Of ’Boko’, zoals hij de koek mocht noemen. Ze waren zelfs een keer samen naar de Efteling geweest, toen Teun op vakantie was.
Om het verlies te verwerken had Niels besloten om een stroopwafel in huis te nemen. Van een oud vrouwtje geweest. Van Niels zijn oma zelfs. Die begreep er geen reet van dat hij de stroopwafel aaide. “Ik had nooit gedacht dat ik zo’n achterlijke kleinzoon zou krijgen’ zei oma. Meerdere keren achter elkaar trouwens.
Uiteindelijk bracht de band met de stroopwafel geen soelaas. Niels had daarom besloten tot crematie van de stroopwafel. Een half minuutje in de magnetron en dan lekker opeten en je mond verbranden aan hete stroop. En zo kwam alles toch nog goed. Behalve dat Niels het verlies van de boterkoek nog steeds niet verwerkt heeft. Maar ja, er zijn wel grotere problemen in de wereld. Zoals overvolle prullenbakken die in de zon staan te stinken. Of bejaarden die harakiri doen op een elektrische fiets. En komt er ooit een eind aan dit verhaal? Ja! Nu.
Hoe we ons ook voelen, we weten hoe we ons hebben gevoeld.
Ach en wee, dat krijgt nog een titel..
Geef je maar over. Het is voorbij. Alles waar je tot nu toe je hele leven voor hebt gevochten, wat je stiekem soms uit het oog verloor. Het is nu te laat. Helaas.
Vechten tegen de onmacht, tjah.. je kunt het proberen. Maar als puntje bij paaltje komt ben je niets meer dan een miezerig hoopje ellende. Ver verwijderd van alles dat ook maar enige betekenis heeft, als ook maar iets dat überhaupt zou hebben.
Paniek!? Ach, daar schiet je niets mee op. Laat het maar zijn, laat het vloeien. Gewoon even accepteren. Je mag je er best even rot bij voelen, maar meer ook niet hoor. Je kunt ook overdrijven. Laat het maar overdrijven.
Dus.. Even een lekkere ‘motivational message’ zo vlak voor het nieuwe jaar toch, of niet soms?
Teun en zijn boterkoek
Al vanaf jongs af aan waren Teun en zijn boterkoek onafscheidelijk. Vroeger op de basisschool gleden ze samen van de glijbaan. Later op de middelbare school keken ze samen stiekem naar de meisjes. En jaren later, tijdens Teun zijn werk, fungeerde de boterkoek als boekenlegger.
Maar onlangs ging het helemaal mis. Teun was de boterkoek vergeten mee te nemen naar zijn werk. Hierdoor was de boterkoek zeer verontwaardigd. De ondertussen flink beschimmelde boterkoek trok het niet meer en wilde opgegeten worden. Maar ja? Wie eet er nou oude beschimmelde troep?
“De Fransen!” Riep de boterkoek opeens. Hij pakte de eerste Thalys naar Parijs die hij tegenkwam. Op Gare du Nord kwam hij al snel een Fransman tegen. “Regarder! un gâteau au beurre moisi!” In twee happen at de Fransman de boterkoek op. Zijn lijdensweg was ten einde.
Vanwaar de verwarring?
Waarom denkt u nu aan bananen? Waarom niet? Heeft u misschien behoefte aan wat rust en liefde?
Dan heeft u vette pech.
Want vandaag denken we met z’n allen aan snipperdagen. U kent ze wel, van die dagen dat u niet hoeft te werken. Ze heten zo omdat u, als u vrij van uw werk bent, geen identiteit heeft. Uw identiteit is dan versnipperd. Maar dat wist u al, of had u al gehoord van uw andere ik. Want samen ben je nooit alleen, ja, uw hoofd maakt vandaag velen vrienden.
Mocht u nou denken: wat een gelul. Correct! U krijgt tien flierflops, te besteden in uw lokale Rabirary winkel.