Angst voor eigen gevoelens

Toch vreemd, dat mensen vanuit hun inbegrip vaak de raarste toeren uithalen. In veel gevallen zijn ze bang voor hun eigen (eerlijke) gevoel en daarom gaan ze expres hard tegen hun gevoelsleven in. Op zich goed dat wij ons als mens kunnen bedwingen.. Anders hadden we elkaar nu allemaal al afgeslacht. Nee, wij zijn een beschaafde samenleving en wij houden onze ware emoties vaak maar al te krampachtig in bedwang. En dat kunnen we steeds beter.

Heerlijk om zo in je eigen veilige vicieuze cirkel te zitten. Maar mensen, blijf toch alsjeblieft kritisch over welke gevoelens je onderdrukt. Je hoeft het niet direct te uiten, maar enigszins nadenken alvorens je een emotie isoleert is toch wel zo verstandig. Ga daarbij niet mee met de massa. Denk voor jezelf na.

Want het enge is dus; zodra je je tegen een bepaald fenomeen of een emotie afzet.. dat je dan precies het tegenovergestelde op dwangmatige wijze aanhoudt.

Neem dit bericht:

“In Groot-Brittanië is ophef ontstaan over de wikkels van MAOAM snoepjes. Een bezorgde vader ziet de afbeelding van vruchten die vrolijk tegen elkaar aanschurken als ‘porno’.
Simon Simpkins openbaarde zijn constatering in The Sun: “De citroen en de limoen lijken een vleselijke ontmoeting te hebben. De limoen, die volgens mij de man is, heeft een bijzonder minzame uitdrukking op zijn gezicht.” Door deze constatering ligt fabrikant Haribo nu onder vuur in Groot-Brittannië. ”

Simon: “I demanded to see the shop manager and, during a heated exchange, my wife became quite distressed and had to sit down in the car park.”

De bewuste verpakking:
Seks?

Toegegeven, wanneer we de ideeën van de man horen is vrij vlug te zien wat hij bedoeld. Maar om er nu zo een hele drukte om te maken. Ik heb de verpakking talloze malen gezien en mij zijn nooit seksuele handelingen tussen het fruit opgevallen. Blijkbaar ligt het flink aan de onderdrukte belevingswereld van deze man dat hij zo in de stress schiet van het snoep. Best triest eigenlijk. De man moet goed inzien dat kinderen deze associatie helemaal niet maken en enkel knuffelend fruit zien. En als ze het wel zien veroorzaakt dat misschien wat onderbroekenlol.

Dat hij er zo een heisa over maakt, zorgt er eerder voor dat het tot een melo-dramatisch scenario zal uitlopen. In de mediawereld althans. En zijn vrouw moest helemaal bijkomen in het park omdat ze het (mentaal/fysiek) begaf? Arm mens. Een totale instorting van hun leven. Net goed. Als het allemaal zo moet. Straks krijgt hij nog allemaal andere bezorgde ouders die zijn punt wel zien en hem willen steunen. Allemaal moeders die ‘de-neger-om-de-hoek’ al niet vertrouwen, want die ziet er zo donker uit.. Men, je kind krijgt op tv oorlogen en extreme vormen van religie te zien. Die is al flink verpest, maak je daar maar niet druk meer om. Sterker nog, maak je maar helemaal nergens druk meer om. Dat kan jouw type niet hebben.

In veel kinderfilms zit ook genoeg ‘(sexual) innuendo’ wat de kinderen vaak niet eens doorhebben en wat gewoon grappig is voor de ouders. Boeiend!? Hou jezelf eens met wat nuttigers bezig!

Het is dat wij in deze samenleving hebben besloten dat seks iets vunzigs is. Dat wij onze eigen lusten hebben verboden. Gewoon om het iets speciaals te geven? Of om ons te straffen? Who cares. Mensen die deze onbenullige regels aandikken kunnen van mij het heen en weer krijgen. Zeik niet! Wel in letterlijke zin, maar figuurlijk kan je dan de pot op. Ook dat dan eigenlijk letterlijk, maar je snapt wat ik bedoel.

Al die achterlijke conservatieve standpunten en irreële angsten. Get over it..

Een epiloog van een eenzame drommel met een ondoorgronde angst voor zelfredzaamheid.

(dat klinkt misschien mooi, maar het slaat werkelijk nergens op).

De zinnen die ik schrijf bestaan. Net als dat u ziet dat ik besta. Niet direct, nee, maar er moet toch iemand zijn die deze tekst heeft geschreven. Gewoon iemand die denkt aan zijn publiek.

Jij daar! Lezer, ik probeer mij op dit moment verbonden te voelen met jou. Misschien is het niet zo intiem en is het contact wat eenzijdig. Om maar niet te spreken van de tijd die verstreken is sinds mijn communicatie is verzonden. Maar dit kun jij veranderen! Denk aan mij. Denk aan mij achter mijn computertje om een uur of 11 s’avonds. Ik probeer contact met jou aan te gaan. Ik typ niet naar jullie, maar naar jou. Hoe voelt dat?

Is het mijn huidige mood dat ik echt contact ervaar? Misschien denkt iemand in mijn toekomst op dit moment aan mij. Jij dus. Op het moment dat jij dit leest ben jij mijn toekomstcontact. Gewoon in een soort parallelle dimensie die ietsje voorloopt. Dat hoeft trouwens niet eens. Einstein zei namelijk ooit dat tijd relatief is en slechts door de mens is geschapen (lees: een naam gekregen heeft) ter houvast.

Wellicht beoordeel jij mij nu. ‘Wat een homo!’. Zomaar denk je dat misschien zonder te weten of dat waar is. Überhaupt vreemd om te schelden met iets wat ik niet als een scheldwoord zie, maar slechts als een specificatie van de seksuele voorkeur. Maar vind jij het raar dat ik dit typ? Ik denk zonder hersens; in feite omdat ik mijn vingers het werk laat doen en achter elkaar doortyp. Doe ik dat voor jou? Nee, niet alleen! Ik wil gewoon schrijven. Toch is zo’n eenzame avond typisch eentje om een biertje met een vriend te doen. Niet dat ik me rot voel. In tegendeel! Maar dat interactieve contact verbreed gewoon flink je horizon.

Als ik nu dingen zeg die jou niet aanstaan, blijf ik maar gewoon doorratelen en haak jij af. In het ‘echt’ kan je tegen me zeggen ‘hou je kop, je lult slap!’. Maar nu.. voelt het zoals eerder gezegd wat.. eenzijdig.

Je hebt het er maar mee te doen. JasTas is een plek voor experimentele teksten en andere uitingen. Geniet er van of haat het. Over het algemeen is er geen middenweg! Dat is niet waar, maar het klinkt wel standvastig. Al zou ik het dan wat harder moeten formuleren: Er is geen middenweg! Eens of oneens?

En je zegt niets. Ik stop met typen omdat een reactie wat menselijker zou voelen. Dus ik hoop dat je hieronder wat te melden hebt. Want waar hoop is, is een hoop tekst om de hoop hoop mee te verklaren.

Doet het pijn?

Ik val maar direct met de deur in huis vandaag:

Religie is Sinterklaas voor gevorderden.

Stomweg dat fijne groepsgevoel krijgen dat je als kind ook had toen je met z’n allen ten minste één soort zekerheid had. Samen geloven in de Sint. Jezelf een bevestiging geven dat er houvast is in deze wereld; dat er een waarheid is. Dat de Sint over je waakt en alles hoort en ziet. Dat hij met pen en papier alles bijhoudt wat jij uitvoert. Maar zo is het niet, lieve mensen, nee..

God is net als Sinterklaas een verzonnen gedaante om gezellig gezamenlijk in te geloven. Uiteraard bestaan beiden fenomenen uit twee lagen; de ‘slimmerikken’ en de.. wat minder slimmerikken. Net als dat Sinterklaas wordt gespeeld door de ‘slimme’ volwassenen, wordt God (aldaniet indirect) gespeeld door de ‘slimme’ kornuiten van de kerk. De wat minder slimmerikken zijn in dit geval dan de kinderen en de gelovigen. Deze tweede partij wordt gemanipuleerd en dom gehouden.

Waarom? Het is nu eenmaal fijn je kinderen onder de duim te houden; ze een zoethoudertje te geven. Daar worden ze lekker rustig van. Pepernootje hier, kaarslichtje daar; allemaal om het idee een beetje meer vorm te geven en een andere werkelijkheid te creëren.

Daarbij leven Priesters goed van de subsidie; net als dat Sinterklaas dat doet. Het is dan ook hun werk; Mensen voorliegen. Op zich is daar ook niets mis mee als het de mensen gelukkig maakt, maar net als bij kinderen die bang zijn voor Sinterklaas en zijn almachtige boek, vind ik het ook een beetje zielig voor gelovigen die schuilen voor God’s alziend oog.

Het idee is bijna hetzelfde. Als je je kind niet in Sinterklaas laat geloven, dan ben je een slechte ouder en kijken anderen je raar aan. Als je je kind niet in God laat geloven, ben je ook een slechte ouder en kijken gelovigen je raar aan. Het zou mij niets verbazen als Sinterklaas al veel eerder bestond dan, bijvoorbeeld, de Bijbel zelf. Een geweldige inspiratiebron voor de kerk.

Het zou best goed kunnen dat er in den beginnen een boek werd bijgehouden door de vroegere Sint Niklaas waarin hij buurtroddels opschreef. Dat schreef hij dan in verzen en kleedde het aan tot mooie verhaaltjes. Gewoon als hobby. Het zou zelfs niet vreemd zijn als dat roddelboek uiteindelijk nog steeds ergens rondzwerft en dat er zeer veel verschillende drukken van zijn gemaakt. Mogelijkerwijs zijn er zelfs types die zijn flink filosofisch gekleurde verhalen als waarheid zagen. Het kan allemaal.

Maar ik dwaal af. Het gaat er om dat Sinterklaas angstaanjagend veel overeenkomsten heeft met het fenomeen Religie. Behalve dan dat Sinterklaas op een daadwerkelijk bestaande persoon is gebaseerd en dat over het algemeen enkel kinderen in hem geloven.

God en zijn apostelen = Sinterklaas en zijn pieten.
Gelovigen = …

PS: Dit is slechts een filosofische stelling en moet afvragend (niet aanvallend) worden beschouwd.

Swabberen in de wind.

Een van de elementen van Jastas is gewoon doorschrijven. Niet echt nadenken wat je gaat zeggen, maar gewoon schrijven. Schrijven zoals goede zangers hun nummer zingen. Opbouwend, krachtig en emotioneel. Dat je aan het einde denkt, wauw dat strand en die ondergaande zon. Dat is ware liefde. Zoiets, maar dan gewoon snel. Vlug, even tussendoor. Een uurtje over in de trein, een Jastas momentje. Een soort momentopname. Een krachttekst, een powerboost. Weinig logica, maar dan toch weer wel. Op geniale dingen komen terwijl je een heel verhaal aan het tikken bent. Dat je denkt, geez, dit is gewoon niet normaal meer.

Nou is Jastas natuurlijk niet helemaal onschuldig. Weinig mensen lezen dit (niet dat het ons wat boeit, we doen het voor onszelf). En er zijn nog maar weinig mensen die hun leven om hebben gegooid na het lezen van enkele alinea’s van het Jastas aanbod. Jastas is vooral iets voor Jas en Tas. Om even wat schrijven bij te spijkeren. En natuurlijk zo nu en dan feedback te krijgen van toevallige lezers. Best nuttig.

Jastas kan wel een hele impact op mensen hebben. Vroeger, toen Tas en ik elkaars hyves nog volkladde met geweldige teksten, keken veel mensen vreemd naar hun beeldscherm. Merkwaardig, aangezien de teksten de meest geniale vondsten waren. Maar nu lijkt voor de buitenwereld Jastas wel weg. En dat terwijl we juist meer echt zijn dan ooit. We hebben onze eigen punt NL!

Maar we gaan geen gadgets op onze sociale dingentjes zetten. Jastas is gewoon iets waar je op kan struikelen. Iets waar je kan belanden, maar niet persee hoeft te blijven. Jastas is een soort wolk. En voor degene die er een konijntje in zien, geweldig! Maar de meeste mensen zullen schelden op de hondendrol waar ze zojuist in getrapt hebben, omdat ze omhoog aan het kijken waren. Ja, het leven is hard.

Schrijven is gewoon iets grappigs, ik zeg niet dat we geniaal zijn. We hebben gewoon af en toe zin om (on)zin te roepen. Roepen in een grote vlakte, waar geen ziel je hoort.

Laatst toen ik de stad liep gebeurde er wel  wat grappigs, er liep een groepje studenten voorbij. Toen hoorde ik er één fluisteren: “hé! Dat is Jas, van Jastas.”

Point of view

Twee perspectieven om in te leven. Eigenlijk beiden met hun eigen pro’s en con’s en afhankelijk van de omgeving.

Als je vanuit gezelschap even naar de WC gaat of als je eenzaam onder de douche staat dan zit je geheel in je eigen belevingswereld. Stiekem een vrij extreme verandering van bewustzijn. Je ziet de hele wereld dan enkel door je eigen ogen en je hoeft geen rekening te houden met anderen. Als je aan een onderwerp denkt, kun je in je eentje vaak vrij diep er over nadenken. Je lijkt binnen een hokje te denken; niet breed omdat je geen anderen hebt die het onderwerp erg kunnen laten afwijken. Je denkpatroon gaat vooral erg diep. Je hebt soms wel ‘hak op de tak’-sprongen van onderwerp omdat je jezelf kan laten gaan, maar vaak bekijk je eenzelfde onderwerp niet vanuit meerdere hoeken. Je zit vast in je eigen denkkader en gaat daarin erg diep. Ofwel, je denkt intern.

Met z’n tweeën aan de wandel is een heel ander verhaal. Je past je sowieso al bewust en onbewust aan de ander aan. Mogelijk voel / merk je elkaars emoties. Probeer maar eens net zo diep te denken over een onderwerp te denken wanneer iemand naar je kijkt. Op een bepaalde manier blijf je toch meer aan de oppervlakte. Je durft niet dieper. Mogelijk omdat je te veel let op hoe de ander jou ziet en daar je aandacht ook bij moet houden. Je moet toch rapport met de ander behouden. Er is toch iemand in de buurt en jezelf weg te laten dobberen in je eigen gedachtegang lijkt dan ook vaak onmogelijk wanneer je samen met iemand bent. Ofwel, je denkt extern.

Intern geeft een mens rust en extern geeft eerder een gevoel alsof je gedachte buiten jezelf is. Je aandacht ligt bij je omgeving. Wanneer je extern denkt (en dus met anderen bent) en je probeert intern te denken, dan voelt dat heel raar en onwennig. Je beland in een soort chaos in je hoofd die je niet kunt gladstrijken. Er is een weerstand.

Het is ook helemaal niet de bedoeling om in jezelf te keren wanneer er mensen om je heen zijn. Je oerinstincten geven je door dat je moet communiceren om te overleven (anders ontstaan er weer pijnlijke stiltes die de band met nuttige partners kunnen verslechten of mis je kansen om vooruit te komen in het leven, althans dat lijken je hersens te zeggen). Er ontstaat dan een soort writersblock gevoel.

Intern denken: Diep, eenzaam, rust, vrijheid, eigen wereldje.

Extern denken: Oppervlakkig, breed, chaotisch, rekening houden met anderen.

Lichte Flitsen

God fotografeerde ons vannacht flink. Zou Hij, net als wij mensen, ook zo’n type zijn dat een vakantie vanachter Zijn cameraatje beleefd? Om dan veilig thuis alles wat hij (half) heeft meegemaakt rustig achter zijn laptopje te bekijken en te delen met andere capturejunkies.

Wij, de mensheid, Zijn creatie. s’Nachts mentaal verkracht op Zijn filmcamera. Of zou dat laatste woord ook met een hoofdletter moeten. Het is ten slotte wel het Toestel van God. En is het eigenlijk niet een eer?

THP & BabImage

Toevallig Helend Proces

Eén simpel gedagje op straat kan een deprimerende bui omzetten in een hoopvol gestelde. Hoe komt het dat zulke kleine dingen zo een groot effect kunnen hebben? Volgens onze docent zijn het toevallige ontmoetingen en het gevoel van vertrouwen dat deze in de buurt oproepen. Zelf denk ik dat het anders ligt. Mogelijk voelt het contact met een ‘vreemde’ zo fijn omdat deze persoon vrijwel niets van jouw leven af weet en dit ook uitstraalt. Een vriendelijke ‘goedemiddag’ van zijn / haar kant toont dat je eigen dilemma zo erg nog niet is. Hetgeen je depri maakte heeft blijkbaar niets aan je buurt veranderd, dus zo een groot drama kan het niet zijn. Het gaat gewoon de positieve energie van het ‘normale leven’ dat jouw negatieve energie weer in balans kan krijgen.

Een andere theorie is het gevoel van een succesvol afgesloten communicatie. Je kunt vaak in een mindere bui raken wanneer er een communicatie met iets of iemand niet goed verloopt. Vaak roept het één het ander op en verloopt je hele dag met onafgemaakte of mislukte conversaties. Misschien lukt het je niet om te zeggen wat je denkt, een bepaalde onderbouwing goed onder worden te brengen of iemand te overtuigen van je gelijk. Stuk voor stuk depri-opwekkers. Als je iemand op straat tegen komt en je begroet elkaar vriendelijk, is dit een overwinning. Blijkbaar kan je toch communiceren zonder de ander negatief over je te laten denken. Het is je gelukt om (in je eigen buurt) iemand te creëren die niet tegen je is en die geen oordeel over je heeft. Een neutraal persoon.

Wellicht is het mogelijk een simulatie te organiseren voor gedeprimeerde mensen. Psychologen zetten dan stalkers in die je begroeten op weg naar huis en zienderogen toont de cliënt (kortdurend) beterschap. Mogelijk brengt dit wel weer een ander probleem met zich mee; namelijk een Paranoïde Persoonlijkheids Stoornis.

BabImage

Om een huisstijl van een bedrijf goed te keuren moeten baby’s ingezet worden. Zij reageren puur uit instinct en eerste indrukken. Door hun onbevooroordeelde kijk op de wereld kunnen zij mogelijk een waardering geven voor de kleuren en vormen van een huisstijl. Het is natuurlijk alsnog persoonsgebonden of je iets waardeert, maar misschien zijn er ook basisfactoren die voor vrijwel iedere baby gelden. Hierbij doel ik op baby’s die de wereld wel al hebben gezien, en dus als symbool staan voor de oerinstincten van de volwassen doelgroep. Een score voor de huisstijl kan aangegeven worden in babyhoofdjes.

Bier & Co

Bier, het wonderbaarlijke fenomeen dat menig lastpost actief houdt. Zonder dit geniale medium zouden wij allen geïndoctrineerd worden door onze eigen wil. En dat is alles wat ons superego juist niet voor ons in petto had toen hij weer uit de dood herrees. Eigen keuzes zijn eigenlijk geen eigen keuzes, maar verbasteringen van onze heersende hersencommunicatie. Uit een staat van dergelijke geestesbondage komen vergt vele mogelijke stappen, waaronder het detacheren van de vol elektronen geladen neuronen. Het brouwsel dat men in de volksmond Bier of ook wel Pils noemt kan daar een flinke niersteen aan bijdragen.

Hiermee duidelijk makende dat een gering alcohol percentage al voldoende bevrijding kan bieden aan ieder mensaantsturend middel en de ziel kan loskoppelen van het bestaande, wil ik toegeven dat te veel ook te veel kan zijn. Mogelijkerwijs is dat mijn hersenkader dat nu spreekt en heb ik niet genoeg genuttigd om mijn ware ik te laten spreken. Desalniettemin houd ik van drank, gedestilleerd en vernuft; dat is iets wat zelfs mijn wildste hersenspinsel niet kan verhullen.

De kracht van alcohol is de basis van ons eigenlijke zijn.

En met die woorden sluit ik deze memorabele ode af.