Je aandacht ergens op richten is eigenlijk iets belangrijk en van waarde maken. Op het moment dat we onze aandacht richten op iets, kunnen we dat zo heftig doen als we willen en er helemaal in op gaan.
Als we dan onze aandacht weer divergeren, of uitzoomen naar het alles om ons heen, kunnen we weer kiezen om te convergeren op een ander object of onderdeel van het bestaan. Je knie, de boom, een dode pixel op het scherm of je een emotie of gedachte.
Wanneer we een nare situatie meemaken, convergeren we onze aandacht naar de emotie die de situatie bij ons teweeg brengt. De situatie kunnen we bekijken en is zelf niet goed of slecht, maar we neigen meer onze aandacht op onze emotie vast te houden dan de waarnemelijke situatie los te trekken en daar op te focussen. Zo zit een mens in elkaar, omdat de emotie een belangrijk kompas kan zijn tot overleven. Echter betekent dit niet dat deze bij iedereen even efficient werkt. We maken onze emotie zo belangrijk, naar hoe ons brein dat tot nu heeft ingebakken in onze hersenpaden. Bewust zijn van dit fenomeen biedt mogelijkheden voor het brein om een ander pad te kiezen.
We kunnen een ronddraaiende autoband net zo goed evenveel belang geven door dat het centrum van onze aandacht te maken. We kunnen ons enorm druk maken om de autoband, door al onze aandacht daar te leggen. Daar komen dan automatisch weer nieuwe emoties bij, afhankelijk van in welke stand we functioneren (observerend / inlevend). Echter zien we dan in hoe relatief aandacht/emotie is en hoe flexibel eigenlijk.
Onze emoties zijn belangrijke koersmeters, die ons waarschuwen als er een pad voor doet welke mogelijk schadelijk is. Maar ze kunnen ons ook afleiden en te lang in hun greep houden als we gewend zijn geraakt onze aandacht bij de emotie te houden en die meer waarde te geven dan nodig.