Niels is neerslachtig. Dat is hij al een tijdje, maar dat is niet heel erg. Het begon allemaal toen hij ontdekte dat Teun zijn boterkoek verloren was. Teun had het niet eens vertelt. Niels had het ergens online gelezen. Niet alleen Teun had goede herinneringen aan de boterkoek, ook Niels had een warme band met de koek. Of ’Boko’, zoals hij de koek mocht noemen. Ze waren zelfs een keer samen naar de Efteling geweest, toen Teun op vakantie was.
Om het verlies te verwerken had Niels besloten om een stroopwafel in huis te nemen. Van een oud vrouwtje geweest. Van Niels zijn oma zelfs. Die begreep er geen reet van dat hij de stroopwafel aaide. “Ik had nooit gedacht dat ik zo’n achterlijke kleinzoon zou krijgen’ zei oma. Meerdere keren achter elkaar trouwens.
Uiteindelijk bracht de band met de stroopwafel geen soelaas. Niels had daarom besloten tot crematie van de stroopwafel. Een half minuutje in de magnetron en dan lekker opeten en je mond verbranden aan hete stroop. En zo kwam alles toch nog goed. Behalve dat Niels het verlies van de boterkoek nog steeds niet verwerkt heeft. Maar ja, er zijn wel grotere problemen in de wereld. Zoals overvolle prullenbakken die in de zon staan te stinken. Of bejaarden die harakiri doen op een elektrische fiets. En komt er ooit een eind aan dit verhaal? Ja! Nu.