Gevoelens die uit het niets opkomen als je vermoeid bent.. Wanneer je even je ogen dicht hebt of wazig voor je uit staart. Gevoelens die je helemaal opslokken, een andere wereld in. Zie de kleuren, hoor de stemmen, ervaar de omgeving. Alsof je jezelf in een oord vol herkenningen uit een vorig leven waant, alsof dat eigenlijk de enige plek is die klopt en waar is. Dat vertrouwde en tijdloze gevoel is heerlijk. Maar op het moment dat je je bewust wordt van die gevoelens, nemen ze vrijwel direct af. Er heel erg aan denken stelt je hoog uit in staat nog net het tipje van de ijsberg te voelen. Je bewustzijn heeft het weer weggenomen. Die dimensie waar je helemaal in weg kan dromen is niet meer bereikbaar. Tot dat zich ooit een volgend vermoeid en wazig moment zich van je meester maakt.