Jos wordt geboren en samen met zijn zusje Anne worden ze liefdevol ontvangen door hun ouders, papa Kees en mama Ingrid. Al bij de eerste maanden gaan ze met z’n allen naar opa Klaas en oma Truus. Oh, wat een gezelligheid toch. Opa en oma geven de kinderen al de liefde die ze maar hebben, net zoals ze dat bij Ingrid hebben gedaan toen zij kind was. Als Anne en Jos groot zijn en zelf kinderen hebben nemen zij die ook gezellig mee naar hun opa en oma. Die zijn inmiddels nu dus overgroot opa Klaas en overgroot oma Truus en erg oud. Op een dag sterven Klaas en Truus dan ook een vredige dood.
Wat echter niemand verder weet, is dat Klaas en Truus wegens het slechte zaad van Klaas geen kinderen konden krijgen. Zij hebben Ingrid geadopteerd en het haar nooit verteld uit angst dat ze hen zou haten en de familie hen raar zou vinden. Hun eergevoel ging boven de waarheid.
Mensen met wie Ingrid in haar leven in aanraking kwam hebben er nooit ook maar over na gedacht. Ze zouden het niet in hun hoofd halen een rare vraag te stellen als: “Zijn het je echte ouders?”. Want aan dat soort dingen twijfel je toch niet? Niemand zal er ooit achter komen dat Ingrid eigenlijk geadopteerd is. Maar wat doet het er ook toe. Ze heeft toch een prachtig leven? En toch… hoe dicht bij haar pleegouders ook stonden, ze is er nooit achter gekomen dat het gewoon klinkklare onzin was dat het haar echte papa en mama waren. Daar stond ze gewoon ook niet bij stil. Want als kind denk je dat toch ook helemaal niet?
Best eng toch dat zo een groot gegeven generatie op generatie doorgegeven kan worden zonder dat iemand er ook maar bij zou stilstaan dat het gewoon niet waar zou kunnen zijn. Zie je het al voor je? Anne en Jos die aan hun ouders vragen of opa en oma wel hun echte grootouders zijn? Dat kun je niet maken, dat is niet beleefd, dat is je familienaam beledigen.
Denk je eens in hoe vaak dit soort dingen voorkomen; als kind geloof je je ouders in alles wat ze zeggen. Tot je een jaar of 12 bent, maar dan zit er al genoeg ‘basiswaarheid’ in waar je niet meer aan zou durven twijfelen.
Een zelfde soort scenario, maar dan met andere beweegredenen van Klaas en Truus zou zich bij vele onderwerpen kunnen afspelen.
Als je als mens niet aan ieder gegeven durft te twijfelen ben je naïef. Alles is je met de paplepel ingegoten, al je informatie krijg je van je ouders, school, je omgeving, tv en internet. Als je bedenkt dat iedereen die informatie geeft het ook zelf verkeerd geleerd kan hebben, kom je op een waarheid die toch een stuk minder betrouwbaar is dan je op het eerste gezicht zou denken.
Geloof nooit 100% in de informatie die je krijgt. Laat altijd enige ruimte over voor twijfel. Blijf flexibel en plaats overal vraagtekens, zo voorkom je misschien wel dat je zonder dat je het doorhebt vast komt te zitten in een eng dogma..
Ik moet zeggen, een fijn stukje tekst. Iets dat iedereen eigenlijk wel weet, maar nalaat. En jij zet dit stukje kennis weer even in het zonnetje.
Dank. Dat is de kunst van het cabaret; mensen vertellen wat ze eigenlijk al weten. ;p en toch voelt die herkenning altijd leuk om te lezen.
Hier dan eindelijk mijn eerste reactie, waar mijn vriendje al jaren naar verlangt! Laat ik dan maar meteen met de deur in huis vallen:
Het is een eng idee om vast te komen zitten in een ‘eng dogma’, maar het is ook geen pretje om overal maar vraagtekens te plaatsen. Op een gegeven moment is alles ‘een vraag’ en heb je nergens meer houvast aan. Je drijft op een eilandje weg van de grote wereld. Hoe meer vragen, hoe verder je weg drijft..
Tuurlijk weten wij niets 100%, maar ik vind het wel een fijn idee om ergens in te geloven, ook al klopt dat soms niet helemaal. Je hebt dan wel een basis, waarmee je verder kunt. En misschien komt er ooit ‘de oplossing’, ‘de kennis’ waar wij altijd al naar op zoek zijn geweest, en het blijkt dat er niks klopte van wat wij dachten. Dan zal het nog niet erg zijn: Als de oplossing negatiever is dan wij dachten, moeten we blij zijn dat we altijd in een positievere gedachten hebben geleefd. En als de oplossing positiever is, dan wordt het alleen nog maar beter!!
Zo, dat was mijn zegje. Ik hoop dat je het een beetje begrijpt en anders maakt het ook niet uit, want het blijft een JasTas-site vol met goede maar ook vage gedachten 😉
Ben het op zich met je eens dat je beter van het positieve kan uitgaan. Maar mijn gevoel zegt dat ik dan mogelijk mensen benadeel.
Stel dat je in het dogma leeft dat een bepaalde bevolkingsgroep minder is en jij er van mag profiteren. Dat je echt werkelijk denkt dat ze minder waard zijn. Zulke gevallen zijn bekend en ik twijfel liever aan mezelf en leef liever minder positief dan dat ik volledig (en naïef als maar kan) in mijn eigen fijne wereldje zit.
Toch blijft het inderdaad altijd zo dat je ergens een grens moet stellen om aan je eerste levensbehoeften te voldoen. Als je niet denkt dat de grond echt bestaat, zal je er ook nooit meer zonder onzekerheid overheen lopen.
Wat wel belangrijk is, is dat je altijd open kan blijven staan. Het feit alleen al dat je zegt dat er misschien niets van de kennis klopt die wij hebben, laat al zien dat je genoeg twijfel over laat om niet in een zogeheten dogma te vervallen. Je kan dus in twijfel leven en toch nog genoeg vertrouwen hebben om je staande te houden.
Balans is de sleutel. Kies geen uiterste. Liever wat meer naar de twijfel, maar dat ligt aan de situatie.