Doelbewust psychoses toekennen aan mensen. Willekeurig personen die je ziet lopen beoordelen en er dan een kaartje aan hangen. Niet letterlijk natuurlijk, maar het gaat om het idee..
In het bijzijn van anderen er soms zelfs over praten; anderen achter hun rug om belachelijk maken. Eigenlijk een raar ding.. Ik vind het niets en toch zal ook ik niet ontkennen dat ik het ook doe. Het voelt gewoon goed om samen iets anders raar te vinden, het liefst iemand anders. Iemand die je niet kent gigantisch de grond in praten omdat diegene toch van niets weet en niet gekwetst wordt.
Wat nou als die persoon het wel hoort? Of dat die persoon je gedachten op de een of andere manier opvangt? Tjah.. dat voelt kut hè.. maar nog kutter voor die persoon. Moet je er dan mee ophouden en een makkelijke manier om je sociale contacten te onderhouden teniet doen? Nee, ook dat niet. Misschien een middenweg en het niet heel erg maken, of na de tekstuele afranseling een goed woordje over diegene doen. Dat hij vast toch niet zo erg is. Terugkrabbelen. Maar of dat goed is voor je sociale omgang? Dan ben je weer het mietje dat nooit een mening heeft, dat niet beslist, dat niet durft..
Of dat gewoon normaal is. Het mietje dat normaal is; dat in werkelijkheid echt niet alleen maar slecht over iedere randdebiel denkt, maar gelukkig ook eens het goede in ze ziet. Want dat zit er ook in; waarschijnlijk nog veel meer dan er slechtheid en achterlijkheid in zit.
Respect voor degene die zich eerlijk uiten over hun gedachten, die terugkrabbelen omdat hun gedachtegang hetzelfde doet, die proberen recht te zetten wat eigenlijk niet rechtgezet kan worden. Gewoon omdat hun gevoel dat aangeeft. Beter dan je eigen werkelijke werkelijkheid nog maar wat uit te stellen tot je geen behoefte meer voelt om terug te kijken. Geen behoefte meer om live te reflecteren op je eigen gedrag. Tot je geen behoefte meer voelt om ook maar toe te geven dat je fout zat.