Category: Kostas

Wees mijn redder in donkere tijden! Oh fiers brein dat af en toe nog wel eens wat te verbergen heeft. Ik wil niet denken. Ik wil niet denken dat ik niet wil denken. Ik wil niet willen denken. Ik wil niet denken dat ik niet kan willen wat ik wil.

Ik denk dus ik ben? Ik ben dus ik wil… Ik wil dus ik doe er toe?

Probeer eens te denken aan het laatste waar je aan zou denken. Wat komt er in je op? Is dat dan ook het laatste waar je aan zou denken? Er klopt iets niet. Het laatste waar je aan zou denken is eigenlijk eerder hetgeen je als laatste meemaakt in je gedachten. Dus waar je aan denkt bij de nanoseconde voor je dood.

Maar om even verder te gaan op mijn eerdere vraag. Wat komt er in je op? Als ik je nu vraag ergens aan te denken, volstrekt willekeurig, wat gaat er dan in je brein om? Persoonlijk denk ik aan een sinasappel. Waarom? Is de definitie van sinasappel in mijn geest het volstrekt tegenovergestelde van mijn definitie voor onwillekeurig. Het punt is dat ik er nu een soort van obsessie van heb gemaakt. Dat de sinasappel in mij op kwam toen ik mij dit voor het eerst afvroeg, heeft nu als het ware een soort koppeling gemaakt met mijn vraagstelling.

Als ik nu denk: ‘Kos, denk eens aan iets volstrekt willekeurigs!’ zal mogelijk de rest van mijn leven de sinasappel voor mij opdoemen. Ik ben gedoemd een levenslange bindende relatie met het oranje stuk fruit aan te gaan en ik kom er nooit meer van af. Het zit in mijn hoofd nu. Geassocieerd en al.

Nog erger was het toen mij laatst s’morgens bij het opstaan opeens een liedje te binnen schoot. Het vervelende reclamedingetje: ‘Het wordt een heeeeerlijke dag!’ en ‘Wat een heeeeerlijk gevoel!’. Spijtig was het moment dat ik mij toen besefte dat als ik de er op volgende dag er weer aan dacht, ik het deuntje misschien met mijn wakker-wordt-ritueel kan gaan associëren. En ja hoor, die gedachte bleef hangen. De volgende ochtend dacht ik precies weer aan hetzelfde deuntje, op dezelfde toon, met dezelfde tekst, precies bij het wakker worden. Vanaf dat moment wist ik dat het werk van mijn duivelsbrein was. Ik ben verbannen tot het rijk der irritante loops.

Wetende dat je je geest en wil niet goed kan beïnvloeden (denk maar eens NIET aan een kabouter met rode puntmuts, het feit dat je de tekst hoort of leest, zet je hersenen meteen aan het werk om uit te vogelen waar je nou NIET aan moet denken. Je zet jezelf voor gek, want daardoor denk je er juist aan.), zal deze ketting met de vreselijke reclameslogan en een inmiddels in mijn hoofd verdord stuk fruit mij tot in de eeuwigheid doen wegkwijnen. Het vervelende is dat je makkelijk iets nieuws er bij ‘leert’, maar dat het vrijwel onmogelijk is om iets compleet te vergeten als het voor jou een ‘emotionele’ waarde heeft. In mijn geval heeft dat het nu dus. Niet dat ik in tranen uitbarst of iets, maar het is weer een hersenspinsel die de Tas dichter bij zijn eigen waarheid brengt. Het heeft zich nu in mijn emotioneel/filosofisch centrum gevestigd.

Hopende dat je hier niet te lang over na mag denken en je zelf niet voor het leven geketend raakt aan dit verraderlijke fenomeen.

Share on Facebook