Gevoelens die uit het niets opkomen als je vermoeid bent.. Wanneer je even je ogen dicht hebt of wazig voor je uit staart. Gevoelens die je helemaal opslokken, een andere wereld in. Zie de kleuren, hoor de stemmen, ervaar de omgeving. Alsof je jezelf in een oord vol herkenningen uit een vorig leven waant, alsof dat eigenlijk de enige plek is die klopt en waar is. Dat vertrouwde en tijdloze gevoel is heerlijk. Maar op het moment dat je je bewust wordt van die gevoelens, nemen ze vrijwel direct af. Er heel erg aan denken stelt je hoog uit in staat nog net het tipje van de ijsberg te voelen. Je bewustzijn heeft het weer weggenomen. Die dimensie waar je helemaal in weg kan dromen is niet meer bereikbaar. Tot dat zich ooit een volgend vermoeid en wazig moment zich van je meester maakt.
Category: Kostas
Willekeur
Zullen we een flinke dosis LSD slikken en op de zuidpool naar het noorderlicht gaan kijken, of hou je niet zo van spaghetti?
Het fenomeen Verkoudheid
“Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft! Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht.” -Tas
Serieus, het ergste dat mij als weldenkend mens kan laten doordraaien is een verstopte neus. Laat dit nou net een van de onderdelen zijn van verkoudheid. Zo’n loopneus waar geen zuurstof door kan, maar wel vocht uit blijft lopen. Vreselijk! Elke keer dat je met moeite je neus probeert te snuiten wordt het enkel maar erger. En bij het ophalen voelt het alsof er achterlijk genoeg een superlijm tussen je neuswanden zit.
Het is toch verdomme niet eerlijk. Wat heeft je lichaam er nu in godsnaam aan om je aan de grond te nagelen met een gebrek aan zuurstof. Ok, te weinig weerstand. Je neus probeert je te beschermen tegen kwaadaardige luchtdeeltjes en virussen. Maar door m’n mond ademen is toch ook niet goed? Dat werkt ook niet beschermend en dan krijg je nog een droge mond ook. Met deze marteling poogt neus je ook in bed te houden, snakkend naar adem, rochelend en hoestend. Zelfs enigszins proestend. Het ene moment ren je naar de wasbak om je groene drek vanuit je neus, via je keel weer uit je mond te krijgen. Enkel en alleen omdat het er via je neus niet uit kan. Want die zit dicht. Het andere moment weet je niet hoe gauw je moet gaan liggen omdat de benauwdheid wegens zuurstoftekort je tegen de vlakte werkt. Maar als je ligt zul je langzaam stikken. Je kunt je gewoon nergens goed voelen. Dat neuslopen gaat natuurlijk gewoon door en iedere keer dat je met een tissue alles weer droogdept, omdat gedruppel van je neus er zo mongoloïde uitziet en nog veel vreselijker voelt, irriteer je de huid rondom eromheen. Na een tijdje gaat het zelfs schilferen en rauw voelen. En nog blijft die neus lopen hè. Ongelofelijk.
Ik zeg het je, als me iets kwaad maakt, dan is het een loopneus. Hoofdpijn, keelpijn, draaierigheid, pijnlijke spieren.. jammer, maar pijn doet mij niet veel. Maar een nutteloos zuurstof tekort door een verstopte neus. En oh, de verlossing als je neus even 10 seconden opengaat. Orgasmisch. Met haast tranen in je ogen probeer je te bidden tot je reukorgaan dat hij niet weer van binnen samentrekt. Blijf toch open, blijf toch verdomme open. Ik zal niet opstaan, ik zal de hele dag in bed blijven liggen, maar geef me dan in ieder geval zuurstof. Alsjeblieft!
Haast smekend om genade lig je te woelen in je eigen manische gekte wanneer je neusvleugels zich weer zonder logische reden samenvouwen. Adem! Geef me verdomme lucht. Achterlijk lichaam, je maakt er op deze manier een eind aan. Dan maar wat zieker, maar haal geen toeren uit met mijn neus! Positief denken, zeggen ze dan. Want negatief denken bevordert het ziekteproces. Maar als je boos bent en dat niet mag uiten, word je daar toch alleen maar bozer van?!?
En dan dit: van die vrouwen die zeggen dat je je maar aanstelt. Dat mannen altijd zo zeuren bij een griepje en dat ze zwak zijn. Wel godverdriedubbeltjes!! Wie krimpt hier nou ineen bij het kleinste tikje op de schouders? Mannen niet hoor! Het is niet de pijn dames. Pijn boeit ons mannen niet. Het is gewoon de pure oneerlijkheid van het concept. Misschien gebruiken jullie je neus wel anders. Misschien ademen jullie er je hele leven al niet door? Misschien hebben jullie zelf stiekem echt last van de bij mannen metaforisch aangeschreven baard in de keel en houdt die misschien ziektekiemen tegen! Neusverkoudheid is gewoon de ergste straf die er is. Klaar.
Als je het daar niet mee eens bent moet je jezelf verdomme even gigantisch laten nakijken. Daarbij haat ik je dan bij voorbaat al.
Weg met de isolatie..
Klinkt het je bekend in de oren? Het kille gevoel van een shirt wat in het midden van je kamer op de grond ligt, helemaal in zijn eentje.. alleen op de koude harde vloer. Je gevoel van heldhaftigheid dwingt je actie te ondernemen. Er moet iets gebeuren. Je shirt is toch je maatje, je talisman die je keer op keer bij je draagt.. Hoe kun je je geliefde kledij zo laten vereenzamen?! Verantwoordelijkheid nemen voor je daden!
Vijf minuten later liggen daarom ook je broek en sokken er bij.
Ik heb altijd gelijk!
Hoeveel je ook in elkaar gelooft. Altijd heb je van binnen dat stemmetje, dat diepe gevoel van gelijk hebben. Je kan iemand nog zo mogen, als hij/zij ook maar een iets andere mening heeft, heb jij gelijk!
Vertrouw me maar, want ik heb gelijk! Wedden dat je eerste reactie nu is ‘nou, ho is even mannetje, misschien heb jij wel géén gelijk!’. En die reactie laat al direct blijken dat dat innerlijke ‘gelijk’ van je onmiddellijk jouw kant kiest. Je geeft jezelf in een oogwenk gelijk voordat je er ook maar over piekerde om mijn gelijk te accepteren. Het zit in je overlevingsmechanisme. Je zult het niet altijd toegeven, maar diep van binnen weet je dat het waar is.
Vocabulaire waar een mens niet goed van wordt.
Wouden is een nepwoord, maar ’t wordt toch vaak gebruikt. Als je het in het donker leest ziet het er een stuk beter uit.
Nog meer woorden die er in het donker een stuk beter uit zouden zien (mild seksueel getint):
– Vleesje
– Scheetje
– Poepie
– Fruitje
– Stukje
– Oorlel(letje)
– Borsten
– Penis
– Falafelballetje
– Ballen (ja, in die zin ja!)
– Vagina
– Orgie (doet me denken aan Shrek)
– Piemel(tje)
– Porno
En dan heb je de nieuwe generatie termen (voornamelijk seksueel getint):
– Lul
– Kutje
– Ruft
– Rampetampen (onder de new age hippies)
– Douwen
– Tietje
Dat krijg je er van als je je als oudere generatie te beroerd bent om seks (op een leuke manier) te beschrijven. Of ook maar op een leuke manier te bedrijven. En als je niets probeert.. Tjah, dan heb je er gewoon nog geen woorden voor. Dan is het aan de jonge experimenterende jeugd om er maar wat woorden voor te verzinnen. En die zijn niet om over naar huis te schrijven! Ik bedoel.. Pijpen.. Neuken.. Rukken.. Welke idioot heeft dat bedacht? Je voelt je al achterlijk als je die woorden in de mond neemt, kan je nagaan als je ze dan ook nog moet uitvoeren.
Het is natuurlijk wel een nonchalante en makkelijke manier om met vrienden over seks te praten als de woorden niet gelijk opwindend zijn. Anders wordt het al snel griezelig. Maar als het een taaltje is voor in groepsgesprekken, dan is dat dus duidelijk ook niet voor onder de lakens bedoeld. Een apart slaapkamer-vocabulaire is dan ook wel zo prettig met je partner. Alles net even wat smaakvoller benoemen dan we gewend zijn. We leven toch verdomme niet in een X-rated Nederlandstalige pornofilm..
PS: Zo.. we zijn weer even gestegen zijn in de Google rates door dit woordgebruik. Dank u oh voorspelbaar seksueel georiënteerd Internet.
Het Joepiedepoepie gevoel
Als blogposter na iedere nieuwe reactie op je blogpost ook een (nonchalante) reactie plaatsen om je reageerders te prijzen voor hun reactie (zie: ze stimuleren om nogmaals te reageren). De blogposter is bij iedere reactie helemaal in zijn nopjes en maakt rare gilletjes van blijdschap. Dat ‘joepiedepoepie’-gevoel. Het fenomeen komt vaak in deze context voor en voelt eigenlijk vrij zielig. Alsof je eigenlijk al de hoop had laten vallen dat je blogpost een succes zou worden en alsof je er vanaf het begin toch al geen vertrouwen in had. Triest.
“Iedere reactie op je post is een tere bloem die je moet koesteren, geef haar aandacht! Zet haar in het zonnetje! Straks verwelkt ze nog en reageert ze nooit meer!”
Topicstarters, blogposters, FaceBookers en ander reactiespotgespuis opgelet: Ik walg van jullie!
Sketchype
Het nadoen van hypes/sketches van YouTube of TV en hoe irritant dat voor een ander is die er niets van af weet. Die niet weet dat de huidige rare conversatie over een bestaand iets gaat. En hoe die dan maf mee probeert te doen en dus steeds de plank mis slaat, onwetend dat zijn eigen unieke ingevingen niet overeenkomen met de hype/sketch die zijn medestanders voor ogen hebben. Dit kan zeker 2/3 van de gespreksstof in beslag nemen. Het pragmatisch herhalen van sketches om de sfeer er goed in te houden..
Fixatie
Angstvallig naar het eerstvolgende papiertje van de reeds in gebruik genomen wc-rol kijken. Vooral in een openbaar toilet. De vingerafdruk die het papier vervormd heeft getuigt van eerdere ‘activiteiten’ van een ander en roept stiekem gevoelens van walging op. Toch eerst maar een paar voorzichtig afscheuren en doorspoelen.
KlapKlimaat
Bij een voorstelling hoort uiteraard geklap van het publiek. Als er niet geklapt zou worden, kan dat nare gevolgen hebben voor de sfeer. Niet klappen betekent dat de artiest niet goed is, of zijn best niet doet. De artiest zal bij klapgebrek mogelijk in de stress schieten en in het ergste geval zijn act stopzetten en huilend van het podium rennen. Het publiek heeft dus een belangrijke functie. Jahaa, dacht je even lekker passief achterover te hangen, maar nee hoor! Klappen zal je! En dat is nog niet eens het ergste.. nee..
Klaptiming! Voordat je gaat klappen, moet je aanvoelen of de artiest klaar is met zijn act, of de artiest verwacht dat je klapt en of de rest van de menigte bereidwillig genoeg is om mee te doen. Ik noem dit ook wel het KlapKlimaat aanvoelen. Hier hebben sommige mensen een zesde zintuig voor, maar het komt maar al te vaak voor dat niet iedereen het KlapKlimaat goed doorheeft. Een pijnlijk voorbeeld is de vier klappen van de eerste klapper die blijkbaar niet de goede vibe aanvoelt. De rest van het publiek blijft namelijk stil. Au.. De artiest kan de klapper wel vierendelen, want hoe pijnlijk is het om uit één hoek 4 klappen te horen. Het klinkt dan net als medelijden. Dan nog liever stilte en gewoon doorgaan voor de artiest. De klapper schaamt zich ook dood en bid tot al zijn Goden dat mensen toch zijn voorbeeld volgen. De rest van het publiek is te angstig om mee te doen, omdat ze weten dat het geklap niet van toepassing is. Toch voelen ze de pijn van de artiest en ook zij haten het groentje dat dacht de klappen op gang te brengen. Zeker als het klappen te vroeg begint en door de act van de artiest heen gaat. Laat dat beginnende klapwerk toch over aan de experts!
Desalniettemin respect voor de beginnende klapper. Het lef om razendsnel je oordeel te laten blijken verdient toch wel enig lof. Waarschijnlijk wil de klapper alles een beetje op gang laten komen en hij hoopt op lotgenoten die hetzelfde denken. Vaak is de eerste klapper een gevoelsmens, hij wil zo snel mogelijk de artiest bedanken voor zijn optreden. Laten weten dat de artiest gewaardeerd wordt. Hem een bevestiging geven. Mensen klappen dus om de artiest op zijn gemak te laten voelen. Een soort van ‘we zijn het met je eens hoor, ga maar door’. Lachen kan ook, bij een cabaret bijvoorbeeld en in sommige gevallen is zelfs joelen toegestaan goed. Maar voel dan toch alsjeblieft eerst het KlapKlimaat aan! Anders voelt de artiest zich juist extreem ongemakkelijk.
Als je niet de eerste bent lijkt klappen vaak automatisch te gaan. Je hoeft niet na te denken en kruipt lekker weg in je warme stoel. Als iemand anders het initiatief neemt, volgt al snel een helder beeld van het KlapKlimaat; daarna ga je lekker mee in de flow. Je staat in ieder geval nooit voor lul. Maar als er enkel types als dit zijn, zal iedere voorstelling gedoemd zijn tot een nare sfeer. De gangmaker op het podium krijgt geen feedback en zal zich mogelijk niet 100% durven te geven. Dat is dus de andere kant van het verhaal.
Oplossingen voor dit laatste probleem? Mensen inhuren die hebben ingestudeerd om op bepaalde momenten te klappen, een stevige hint naar het publiek toe, borden die aangeven wanneer het kan. Dat wordt deels al gedaan. Overdreven, maar ook weer logisch.
Het eerste probleem van de gevoelige klapper zonder KlapKlimaatKennis (K3) heeft tot nog toe helaas geen oplossingen. Men zal tijdens een liveact altijd op zijn hoeden moeten blijven voor dergelijke types. Mocht je zo iemand zien, bind zijn handen vast aan de stoel en bid op je blote knieën dat er nog een gevoelige klapper is die wel kennis van zaken heeft. Dat er ergens in de zaal een beginnende klapper huist die het KlapKlimaat wel goed aanvoelt. Mensen met K3 zouden een lintje moeten krijgen.